Niemieckie imperium kolonialne składało się z zamorskich kolonii, terytoriów zależnych i terytoriów Cesarstwa Niemieckiego.Zjednoczonym na początku lat 70. XIX wieku kanclerzem tego okresu był Otto von Bismarck.Krótkotrwałe próby kolonizacji przez poszczególne państwa niemieckie miały miejsce w poprzednich stuleciach, ale Bismarck opierał się presji budowy imperium kolonialnego aż do wyścigu o Afrykę w 1884 r. Zajmując większość pozostałych nieskolonizowanych obszarów Afryki, Niemcy zbudowali trzeci- największe imperium kolonialne w tamtym czasie, po brytyjskim i francuskim.Niemieckie Imperium Kolonialne obejmowało części kilku krajów afrykańskich, w tym części dzisiejszego Burundi, Rwandy, Tanzanii, Namibii, Kamerunu, Gabonu, Kongo, Republiki Środkowoafrykańskiej, Czadu, Nigerii, Togo, Ghany, a także północno-wschodniej Nowej Gwinei, Samoa i liczne wyspy mikronezyjskie.Wraz z Niemcami kontynentalnymi imperium miało łączną powierzchnię 3 503 352 kilometrów kwadratowych i 80 125 993 mieszkańców.Niemcy straciły kontrolę nad większością swojego imperium kolonialnego na początku pierwszej wojny światowej w 1914 r., Ale niektóre siły niemieckie utrzymywały się w niemieckiej Afryce Wschodniej do końca wojny.Po klęsce Niemiec w I wojnie światowej imperium kolonialne Niemiec zostało oficjalnie rozwiązane na mocy traktatu wersalskiego.Każda kolonia stała się mandatem Ligi Narodów pod nadzorem (ale nie własnością) jednego ze zwycięskich mocarstw.Rozmowy o odzyskaniu utraconych posiadłości kolonialnych trwały w Niemczech do 1943 roku, ale nigdy nie stały się oficjalnym celem niemieckiego rządu.