Francja, zwana także Królestwem Franków, była największym porzymskim królestwem barbarzyńskim w Europie Zachodniej.Było rządzone przez Franków w późnej starożytności i wczesnym średniowieczu.Po traktacie w Verdun w 843 r. Francja Zachodnia stała się poprzedniczką Francji, a Francja Wschodnia – Niemiec .Francja była jednym z ostatnich ocalałych królestw germańskich z okresu wędrówek ludności przed jej podziałem w 843 roku.Główne terytoria Franków w obrębie dawnego Cesarstwa Zachodniorzymskiego znajdowały się na północy w pobliżu rzek Renu i Mozy.Po okresie, w którym małe królestwa współdziałały z pozostałymi instytucjami galijsko-rzymskimi na południu, Chlodwig I, koronowany na króla Franków w 496 r., założył jedno, jednoczące królestwo. Jego dynastia, dynastia Merowingów, została ostatecznie zastąpiona przez dynastia Karolingów .Pod niemal ciągłymi kampaniami Pepina z Herstal, Karola Martela, Pepina Krótkiego, Karola Wielkiego i Ludwika Pobożnego – ojca, syna, wnuka, prawnuka i prawnuka – największa ekspansja imperium frankońskiego została zapewniona przez na początku IX wieku i od tego czasu zostało nazwane Imperium Karolingów.W czasach dynastii Merowingów i Karolingów królestwo Franków było jednym dużym królestwem podzielonym na kilka mniejszych królestw, często faktycznie niezależnych.Geografia i liczba podkrólestw zmieniały się w czasie, ale podstawowy podział między domenami wschodnimi i zachodnimi utrzymywał się.Wschodnie królestwo początkowo nosiło nazwę Austrazja, skupiało się nad Renem i Mozą i rozszerzało się na wschód, do Europy Środkowej.Na mocy traktatu w Verdun w 843 r. Królestwo Franków zostało podzielone na trzy odrębne królestwa: Francję Zachodnią, Francję Środkową i Francję Wschodnią.W 870 r. Środkowa Francja została ponownie podzielona, ​​a większość jej terytorium została podzielona między Francję Zachodnią i Wschodnią, co utworzyło w ten sposób zalążek przyszłego Królestwa Francji i Świętego Cesarstwa Rzymskiego, przy czym Francja Zachodnia (Francja) ostatecznie zachowała choronim.