Egipt prehistoryczny i predynastyczny, obejmujący okres od najwcześniejszego osadnictwa ludzkiego do około 3100 roku p.n.e., wyznacza przejście do okresu wczesnej dynastii, zapoczątkowanego przez pierwszego faraona, którego niektórzy egiptolodzy identyfikują jako Narmera, a przez innych Hor-Aha, przy czym Menes był również możliwe imię jednego z tych królów.Koniec Egiptu predynastycznego, tradycyjnie datowany na okres od około 6200 do 3000 roku p.n.e., zbiega się z końcem okresu Nagady III.Jednak dokładny koniec tego okresu jest przedmiotem dyskusji ze względu na nowe odkrycia archeologiczne sugerujące bardziej stopniowy rozwój, co prowadzi do użycia terminów takich jak „okres protodynastyczny”, „dynastia zerowa” czy „dynastia 0”.^[1]Okres predynastyczny dzieli się na epoki kulturowe, których nazwy pochodzą od miejsc, w których po raz pierwszy znaleziono określone typy osad egipskich.Okres ten, łącznie z erą protodynastyczną, charakteryzuje się stopniowym rozwojem, a zidentyfikowane odrębne „kultury” nie są oddzielnymi bytami, ale raczej podziałami pojęciowymi pomagającymi w badaniu tej epoki.Większość predynastycznych odkryć archeologicznych znajduje się w Górnym Egipcie.Dzieje się tak, ponieważ muł Nilu osadzał się w większym stopniu w regionie Delty, zasypując wiele miejsc w Delcie na długo przed czasami nowożytnymi.^[2]