Pod rządami prezydenta Gamala Abdela Nassera gospodarka Egiptu była zdominowana przez kontrolę państwa i strukturę gospodarki nakazowej, z ograniczonymi możliwościami inwestycji prywatnych.W latach 70. krytycy nazywali go „systemem w stylu sowieckim ”, charakteryzującym się nieefektywnością, nadmierną biurokracją i marnotrawstwem.^[141]Prezydent Anwar Sadat, następca Nasera, starał się odwrócić uwagę Egiptu od ciągłego konfliktu z Izraelem i znacznego przydzielania zasobów wojsku.Wierzył w kapitalistyczną politykę gospodarczą mającą na celu wspieranie znaczącego sektora prywatnego.Dostosowanie się do Stanów Zjednoczonych i Zachodu było postrzegane jako droga do dobrobytu i potencjalnie demokratycznego pluralizmu.^[142] Infitah, czyli polityka „otwartości”, oznaczała znaczącą ideologiczną i polityczną zmianę w stosunku do podejścia Nasera.Miało to na celu rozluźnienie kontroli rządu nad gospodarką i zachęcenie do inwestycji prywatnych.Polityka ta stworzyła zamożną klasę wyższą i skromną klasę średnią, ale miała ograniczony wpływ na przeciętnego Egipcjanina, co doprowadziło do powszechnego niezadowolenia.Zniesienie dotacji na podstawowe artykuły spożywcze w 1977 r. za rządów Infitaha wywołało masowe „zamieszki chlebowe”.Polityka ta była krytykowana za powodowanie szalejącej inflacji, spekulacji gruntami i korupcji.^[137]Liberalizacja gospodarcza za kadencji Sadata przyniosła także znaczną migrację Egipcjan za granicę do pracy.W latach 1974–1985 ponad trzy miliony Egipcjan przeniosło się do regionu Zatoki Perskiej.Przekazy pieniężne od tych pracowników pozwoliły ich rodzinom na zakup dóbr konsumpcyjnych, takich jak lodówki i samochody.^[143]W dziedzinie swobód obywatelskich polityka Sadata obejmowała przywrócenie należytych procesów i prawny zakaz stosowania tortur.Zdemontował większość machiny politycznej Nasera i ścigał byłych urzędników za nadużycia w czasach Nasera.Początkowo zachęcając do szerszego udziału w życiu politycznym, Sadat później wycofał się z tych wysiłków.Jego ostatnie lata naznaczone były rosnącą przemocą wynikającą z niezadowolenia społecznego, napięć na tle religijnym i powrotem do środków represji, w tym pozasądowych aresztowań.