Pierwszy Okres Przejściowy starożytnego Egiptu, obejmujący lata około 2181–2055 p.n.e., jest często opisywany jako „okres ciemny” ^[16] po zakończeniu Starego Państwa.^[17] Epoka ta obejmuje siódmą dynastię (uważaną za fałszywą przez niektórych egiptologów), ósmą, dziewiątą, dziesiątą i część jedenastej dynastii.Pojęcie pierwszego okresu przejściowego zdefiniowali w 1926 roku egiptolodzy Georg Steindorff i Henri Frankfort.^[18]Okres ten charakteryzuje się kilkoma czynnikami prowadzącymi do upadku Starego Państwa.Przedłużające się panowanie Pepi II, ostatniego głównego faraona VI dynastii, spowodowało problemy z sukcesją, ponieważ przeżył on wielu spadkobierców.^[19] Rosnąca władza nomarchów prowincjonalnych, którzy stali się dziedziczeni i niezależni od kontroli królewskiej, ^[20] jeszcze bardziej osłabiła władzę centralną.Ponadto czynnikiem były również wylewy niskiego Nilu, które prawdopodobnie powodowały głód ^[21] , chociaż dyskutuje się o związku z upadkiem państwa.Siódma i ósma dynastia są niejasne i niewiele wiadomo o ich władcach.Relacja Manethona o 70 królach panujących w tym czasie przez 70 dni jest prawdopodobnie przesadzona.^[22] Siódma dynastia mogła być oligarchią złożoną z urzędników szóstej dynastii, ^[23] a władcy ósmej dynastii twierdzili, że pochodzą z szóstej dynastii.^[24] Znaleziono niewiele artefaktów z tych okresów, w tym niektóre przypisywane Neferkare II z siódmej dynastii oraz małą piramidę zbudowaną przez króla Ibi z ósmej dynastii.Dziewiąta i dziesiąta dynastia z siedzibą w Herakleopolis również nie są dobrze udokumentowane.Akhthoes, prawdopodobnie taki sam jak Wahkare Khety I, był pierwszym królem IX dynastii, uważanym za okrutnego władcę i rzekomo zabitego przez krokodyla.^[25] Siła tych dynastii była znacznie mniejsza niż władza faraonów Starego Państwa.^[26]Na południu wpływowi nomarchowie w Siut utrzymywali bliskie stosunki z królami herakleopolitańskimi i pełnili rolę bufora między północą a południem.Ankhtifi, wybitny watażka z południa, twierdził, że ocalił swój lud przed głodem, potwierdzając swoją autonomię.W tym okresie ostatecznie wyłoniła się linia królów tebańskich, tworząc jedenastą i dwunastą dynastię.Antef, nomarcha Teb, niezależnie zorganizował Górny Egipt, przygotowując grunt dla swoich następców, którzy ostatecznie ubiegali się o władzę królewską.^[27] Antef II i Antef III rozszerzyły swoje terytorium, przy czym Antef III wkroczył do Środkowego Egiptu przeciwko królom Herakleopolitów.^[28] Mentuhotep II z XI dynastii ostatecznie pokonał królów Herakleopolitów około 2033 roku p.n.e., prowadząc Egipt do Państwa Środka i kończąc Pierwszy Okres Przejściowy.