Dynastia Zhou (1046 p.n.e. do około 256 p.n.e.) jest najdłużej istniejącą dynastią w historii Chin, choć przez prawie osiem wieków jej istnienia jej władza stale malała.Pod koniec drugiego tysiąclecia p.n.e. dynastia Zhou powstała w dolinie rzeki Wei we współczesnej zachodniej prowincji Shaanxi, gdzie została mianowana przez Shangów zachodnimi protektorami.Koalicja kierowana przez władcę Zhou, króla Wu, pokonała Shangów w bitwie pod Muye.Przejęli większość środkowej i dolnej doliny Żółtej Rzeki oraz podporządkowali sobie swoich krewnych i sojuszników w półniezależnych królestwach w całym regionie.Kilka z tych państw ostatecznie stało się potężniejszych niż królowie Zhou.Królowie Zhou odwoływali się do koncepcji Mandatu Niebios, aby legitymizować swoje rządy, koncepcji, która miała wpływ na prawie każdą kolejną dynastię.Podobnie jak Shangdi, Niebo (tian) rządziło wszystkimi innymi bogami i decydowało, kto będzie rządził Chinami.Wierzono, że władca utracił Mandat Niebios, gdy wystąpiły masowe klęski żywiołowe i gdy, mówiąc bardziej realistycznie, władca najwyraźniej stracił troskę o lud.W odpowiedzi ród królewski zostałby obalony i panowałby nowy ród, który otrzymał Mandat Niebios.Zhou założyli dwie stolice: Zongzhou (w pobliżu współczesnego Xi'an) i Chengzhou (Luoyang), regularnie się między nimi przemieszczając.Sojusz Zhou stopniowo rozszerzał się na wschód do Shandong, na południowy wschód do doliny rzeki Huai i na południe do doliny rzeki Jangcy.