Po śmierci Dżajawarmana V nastąpiła dekada konfliktu. Trzej królowie panowali jednocześnie jako antagoniści, aż do wstąpienia na tron ​​Surjawarmana I (panującego w latach 1006–1050), zdobywając stolicę Angkor.^[24] Jego rządy naznaczone były wielokrotnymi próbami obalenia go przez przeciwników i konfliktami zbrojnymi z sąsiednimi królestwami.^[26] Surjawarman I na początku swoich rządów nawiązałem stosunki dyplomatyczne z dynastią Chola z południowych Indii.^[27] W pierwszej dekadzie XI wieku Kambuja weszła w konflikt z królestwem Tambralinga na Półwyspie Malajskim .^[26] Po przetrwaniu kilku najazdów swoich wrogów, Suryavarman poprosił o pomoc potężnego cesarza Chola Rajendry I w walce z Tambralingą.^[26] Dowiedziawszy się o sojuszu Suryavarmana z Cholą, Tambralinga zwrócił się o pomoc do króla Śrivijaya Sangramy Vijayatungavarmana.^[26] To ostatecznie doprowadziło do konfliktu Choli ze Śrivijayą.Wojna zakończyła się zwycięstwem Choli i Kambuji oraz poważnymi stratami Srivijaya i Tambralinga.^[26] Obydwa sojusze miały podłoże religijne, ponieważ Chola i Kambuja byli hinduistami szaiwitami, podczas gdy Tambralinga i Srivijaya byli buddystami mahajany.Istnieją przesłanki wskazujące, że przed wojną lub po wojnie Surjawarman I podarował Rajendrze I rydwan, aby prawdopodobnie ułatwić handel lub sojusz.^[24]