Kiedy wpływ programu reform Michaiła Gorbaczowa w Związku Radzieckim dał się odczuć w Bułgarii pod koniec lat 80., komuniści, podobnie jak ich przywódca, stali się zbyt słabi, by długo opierać się żądaniom zmian.W listopadzie 1989 r. w Sofii odbyły się demonstracje w kwestiach ekologicznych, które wkrótce przekształciły się w ogólną kampanię na rzecz reform politycznych.Komuniści zareagowali, usuwając Żiwkowa i zastępując go Petarem Mładenowem, ale to przyniosło im tylko krótką chwilę wytchnienia.W lutym 1990 r. partia komunistyczna dobrowolnie zrzekła się monopolu władzy, aw czerwcu 1990 r. odbyły się pierwsze od 1931 r. wolne wybory.Rezultatem był powrót do władzy Partii Komunistycznej, pozbawionej teraz swojego twardogłowego skrzydła i przemianowanej na Bułgarską Partię Socjalistyczną.W lipcu 1991 r. przyjęto nową konstytucję, w której system rządów określono jako republikę parlamentarną z bezpośrednio wybieranym prezydentem i premierem odpowiedzialnym przed władzą ustawodawczą.Podobnie jak inne postkomunistyczne reżimy w Europie Wschodniej, Bułgaria uznała przejście do kapitalizmu za bardziej bolesne, niż oczekiwano.Urząd objął antykomunistyczny Związek Sił Demokratycznych (UDF), a w latach 1992-1994 rząd Berowa przeprowadził prywatyzację ziemi i przemysłu poprzez emisję akcji przedsiębiorstw państwowych dla wszystkich obywateli, ale towarzyszyło temu masowe bezrobocie jako niekonkurencyjne przemysł upadł i ujawniono zacofany stan bułgarskiego przemysłu i infrastruktury.Socjaliści przedstawiali się jako obrońcy biednych przed ekscesami wolnego rynku.Negatywna reakcja na reformy gospodarcze pozwoliła Zhanowi Videnovowi z BSP objąć urząd w 1995 r. W 1996 r. Rząd BSP również przeżywał trudności, aw wyborach prezydenckich w tym roku wybrano Petara Stojanowa z UDF.W 1997 r. upadł rząd BSP i do władzy doszedł UDF.Bezrobocie jednak utrzymywało się na wysokim poziomie, a elektorat był coraz bardziej niezadowolony z obu partii.17 czerwca 2001 r. Symeon II, syn cara Borysa III i jego była głowa państwa (jako car Bułgarii w latach 1943-1946), odniósł niewielkie zwycięstwo w wyborach.Carska partia — Ruch Narodowy Symeon II („NMSII”) — zdobyła 120 z 240 miejsc w parlamencie.Popularność Symeona szybko spadła podczas jego czteroletnich rządów jako premiera, a BSP wygrała wybory w 2005 roku, ale nie mogła utworzyć rządu jednopartyjnego i musiała szukać koalicji.W wyborach parlamentarnych w lipcu 2009 r. prawicowo-centrowa partia Bojko Borysowa Obywatele na rzecz Europejskiego Rozwoju Bułgarii zdobyła blisko 40% głosów.Od 1989 roku w Bułgarii odbywają się wielopartyjne wybory i sprywatyzowano gospodarkę, ale trudności gospodarcze i fala korupcji skłoniły ponad 800 000 Bułgarów, w tym wielu wykwalifikowanych specjalistów, do emigracji w ramach „drenażu mózgów”.Pakiet reform wprowadzony w 1997 r. przywrócił dodatni wzrost gospodarczy, ale doprowadził do wzrostu nierówności społecznych.System polityczno-gospodarczy po 1989 roku praktycznie nie poprawił zarówno warunków życia, jak i wzrostu gospodarczego.Według badania przeprowadzonego w 2009 roku przez Pew Global Attitudes Project, 76% Bułgarów stwierdziło, że jest niezadowolonych z systemu demokracji, 63% uważa, że ​​wolny rynek nie poprawia sytuacji ludzi, a tylko 11% Bułgarów zgodziło się, że zwykli ludzie odnieśli korzyści z zmiany w 1989 r. ^[60] Co więcej, średnia jakość życia i wyniki gospodarcze pozostawały faktycznie niższe niż w czasach socjalizmu aż do początku lat 2000. (dekada).^[61]Bułgaria została członkiem NATO w 2004 r., a Unii Europejskiej w 2007 r. W 2010 r. zajęła 32. miejsce (między Grecją a Litwą) na 181 krajów w Indeksie Globalizacji.Rząd szanuje wolność słowa i prasy (od 2015 r.), Ale wiele mediów jest zobowiązana do głównych reklamodawców i właścicieli z programami politycznymi.^[62] Sondaże przeprowadzone siedem lat po przystąpieniu kraju do UE wykazały, że tylko 15% Bułgarów uważa, że ​​osobiście skorzystało z członkostwa.^[63]