W 1947 roku, po podziale Indii, Bengal Wschodni stał się częścią Dominium Pakistanu .Pomimo tego, że ludność Bengalu Wschodniego, mówiąca po bengalsku, stanowiła większość i liczyła 44 miliony, była niedostatecznie reprezentowana w rządzie Pakistanu, służbach cywilnych i wojsku, które były zdominowane przez zachodnie skrzydło.^[1] Kluczowe wydarzenie miało miejsce w 1947 r. na ogólnokrajowym szczycie ds. edukacji w Karaczi, gdzie w rezolucji zalecano urdu jako jedyny język państwowy, co wywołało natychmiastowy sprzeciw we wschodnim Bengalu.Studenci z Dhaki pod przewodnictwem Abula Kaszema zażądali uznania bengalskiego za język urzędowy i środek nauczania.^[2] Pomimo tych protestów Pakistańska Komisja ds. Służby Publicznej wykluczyła bengalski z oficjalnego użytku, nasilając oburzenie społeczne.^[3]Doprowadziło to do znaczących protestów, zwłaszcza 21 lutego 1952 r., kiedy studenci w Dhace sprzeciwili się zakazowi zgromadzeń publicznych.Policja odpowiedziała gazem łzawiącym i ostrzałem, co doprowadziło do śmierci kilku uczniów.^[1] Przemoc przerodziła się w zamieszki w całym mieście, z powszechnymi strajkami i przestojami.Pomimo próśb lokalnych ustawodawców premier Nurul Amin odmówił odpowiedniego zajęcia się tą kwestią.Wydarzenia te doprowadziły do ​​​​reform konstytucyjnych.Bengalski zyskał uznanie jako język urzędowy obok urdu w 1954 r., co zostało sformalizowane w konstytucji z 1956 r.Jednak reżim wojskowy pod rządami Ayuba Khana podjął później próbę przywrócenia urdu jako jedynego języka narodowego.^[4]Ruch językowy był znaczącym czynnikiem prowadzącym do wojny o wyzwolenie Bangladeszu.Faworyzowanie przez reżim wojskowy Pakistanu Zachodniego, w połączeniu z dysproporcjami gospodarczymi i politycznymi, podsyciło niechęć we wschodnim Pakistanie.Wezwanie Ligi Awami do większej autonomii prowincji i zmiany nazwy Pakistanu Wschodniego na Bangladesz odegrało kluczową rolę w tych napięciach, których kulminacją była ostatecznie niepodległość Bangladeszu.