W okresie poprzedzającym wybory zaplanowane na 22 stycznia 2007 r. Bangladesz doświadczył znaczących niepokojów politycznych i kontrowersji po upadku rządu Khaledy Zii w październiku 2006 r. W okresie przejściowym doszło do protestów, strajków i przemocy, w wyniku których zginęło 40 osób z powodu niepewności co do kierownictwo rządu tymczasowego, oskarżane przez Ligę Awami o faworyzowanie BNP.Wysiłki doradcy prezydenta Mukhlesura Rahmana Chowdhury'ego mające na celu zgromadzenie wszystkich partii przed wyborami zostały udaremnione, gdy Wielki Sojusz wycofał swoich kandydatów, żądając publikacji list wyborców.Sytuacja zaostrzyła się, gdy prezydent Iajuddin Ahmed ogłosił stan wyjątkowy i złożył rezygnację z funkcji głównego doradcy, mianując na jego miejsce Fakhruddina Ahmeda.Posunięcie to skutecznie zawiesiło działalność polityczną.Nowy wspierany przez wojsko rząd wszczął na początku 2007 r. sprawy o korupcję przeciwko przywódcom obu głównych partii politycznych, w tym oskarżenia przeciwko synom Khaledy Zii, szejkowi Hasinie i samej Zii. Wyżsi rangą urzędnicy wojskowi próbowali wykluczyć Hasinę i Zię z polityki.Rząd tymczasowy skupił się także na wzmocnieniu Komisji Antykorupcyjnej i Komisji Wyborczej Bangladeszu.W sierpniu 2007 r. na Uniwersytecie w Dhace wybuchły zamieszki, podczas których studenci starli się z armią Bangladeszu, co doprowadziło do powszechnych protestów.Agresywna reakcja rządu, w tym ataki na studentów i wykładowców, wywołała dalsze demonstracje.Armia ostatecznie zgodziła się na niektóre żądania, w tym usunięcie obozu wojskowego z kampusu uniwersyteckiego, ale stan wyjątkowy i napięcia polityczne nie ustały.