Na polu bitwy zapadła cisza około 22:30, z wyjątkiem krzyków rannych i umierających.Meade podjął decyzję późną nocą na naradzie wojennej, w skład której weszli jego wyżsi oficerowie sztabowi i dowódcy korpusu.Zgromadzeni oficerowie zgodzili się, że pomimo pobicia armii wskazane jest, aby armia pozostała na swojej obecnej pozycji i czekała na atak wroga, chociaż nie było zgody co do tego, jak długo czekać, jeśli Lee zdecyduje się nie atakować.Istnieją pewne dowody na to, że Meade już zdecydował w tej sprawie i wykorzystywał spotkanie nie jako formalną naradę wojenną, ale jako sposób na osiągnięcie konsensusu wśród oficerów, którymi dowodził przez mniej niż tydzień.Gdy spotkanie się skończyło, Meade wziął na bok bryg.Gen. John Gibbon, dowódca II Korpusu, i przewidział: „Jeśli Lee zaatakuje jutro, będzie to na twoim froncie.… atakował obie nasze flanki i zawiódł, a jeśli zdecyduje się spróbować ponownie, będzie w naszym centrum”.^[100]Tej nocy zaufanie do kwatery głównej Konfederacji było znacznie mniejsze.Armia poniosła znaczną klęskę, nie wypierając wroga.Oficer sztabowy zauważył, że Lee „nie był w dobrym humorze z powodu poronienia jego planów i rozkazów”.Wiele lat później Longstreet napisał, że jego żołnierze drugiego dnia stoczyli „najlepsze trzygodzinne walki, jakie odbyły jakiekolwiek wojska na jakimkolwiek polu bitwy”.^[101] Tej nocy nadal opowiadał się za strategicznym ruchem wokół lewej flanki Unii, ale Lee nie chciał o tym słyszeć.W nocy 2 lipca przybyły wszystkie pozostałe elementy obu armii: kawaleria Stuarta i dywizja Picketta dla Konfederatów oraz VI Korpus Unii Johna Sedgwicka.Scena była przygotowana na krwawy punkt kulminacyjny trzydniowej bitwy.