Pomimo potencjalnie korzystnej sytuacji Hooker przerwał swoją krótką ofensywę.Jego działania mogły po raz pierwszy świadczyć o braku pewności siebie w radzeniu sobie ze złożonymi działaniami tak dużej organizacji (w poprzednich bitwach był skutecznym i agresywnym dowódcą dywizji i korpusu), ale zdecydował też przed rozpoczęciem kampanii, że walczyłby w bitwie defensywnie, zmuszając Lee ze swoją małą armią do ataku na własną, większą.W [pierwszej] bitwie pod Fredericksburgiem (13 grudnia 1862 r.) armia Unii zaatakowała i poniosła krwawą klęskę.^[4]Hooker wiedział, że Lee nie jest w stanie wytrzymać takiej porażki i utrzymać skutecznej armii w terenie, więc rozkazał swoim ludziom wycofać się z powrotem na pustynię i zająć pozycję obronną wokół Chancellorsville, prowokując Lee do zaatakowania go lub wycofania się z przeważającymi siłami za jego plecami .Pomieszał sprawy, wydając swoim podwładnym drugi rozkaz utrzymania pozycji do godziny 17:00, ale zanim go otrzymano, większość jednostek Unii rozpoczęła ruchy do tyłu.Podwładni Hookera byli zaskoczeni i oburzeni zmianą planów.Widzieli, że pozycja, o którą walczyli w pobliżu kościoła Zoan, była stosunkowo wysoka i dawała piechocie i artylerii możliwość rozmieszczenia poza ograniczeniami Dziczy.Meade wykrzyknął: „Mój Boże, jeśli nie możemy utrzymać szczytu wzgórza, z pewnością nie możemy utrzymać jego dna!”Patrząc z perspektywy czasu, niektórzy uczestnicy i wielu współczesnych historyków oceniło, że Hooker skutecznie przegrał kampanię 1 maja. Stephen W. Sears zauważył jednak, że obawy Hookera wynikały nie tylko z osobistej nieśmiałości.^[4]