Masakra w Waxhaw miała miejsce podczas wojny o niepodległość Stanów Zjednoczonych 29 maja 1780 roku w pobliżu Lancaster w Południowej Karolinie pomiędzy siłami Armii Kontynentalnej dowodzonymi przez Abrahama Buforda a siłami głównie lojalistów dowodzonymi przez brytyjskiego oficera Banastre Tarleton.Buford odmówił początkowego żądania poddania się, ale kiedy jego ludzie zostali zaatakowani przez kawalerię Tarletona, wielu opuściło broń, aby się poddać.Buford najwyraźniej próbował się poddać.Jednak brytyjski dowódca Tarleton został postrzelony podczas rozejmu, przez co jego koń upadł i uwięził go.Lojaliści i wojska brytyjskie byli oburzeni zerwaniem rozejmu w ten sposób i zaczęli atakować Amerykanów.^[58]Podczas gdy Tarleton był uwięziony pod martwym koniem, Brytyjczycy nadal zabijali żołnierzy kontynentalnych, w tym żołnierzy, którzy nie stawiali oporu.Brytyjczycy nie dali rebeliantom żadnej ćwiartki.Spośród około 400 mieszkańców kontynentu 113 zostało zabitych szablami, 150 zostało tak ciężko rannych, że nie można było ich przenieść, a Brytyjczycy i lojaliści wzięli 53 jeńców.Odtąd „dzielnica Tarletona” oznaczała odmowę przyjmowania jeńców.W kolejnych bitwach w Karolinach rzadko zdarzało się, aby którakolwiek ze stron brała znaczących jeńców.Bitwa pod Waxhaws stała się przedmiotem intensywnej kampanii propagandowej Armii Kontynentalnej mającej na celu wzmocnienie rekrutacji i wzbudzenie niechęci wobec Brytyjczyków.Po kapitulacji lorda Cornwallisa w Yorktown jedynym brytyjskim oficerem, który nie został zaproszony na obiad do generała Waszyngtona, był Tarleton.