Lord Dunmore, królewski gubernator Wirginii, był zdecydowany utrzymać brytyjskie rządy w koloniach i obiecał uwolnić zniewolonych mężczyzn od zbuntowanych właścicieli, którzy walczyli za niego.W dniu 7 listopada 1775 r. Wydał proklamację Dunmore'a: „Niniejszym ogłaszam ponadto, że wszyscy słudzy, Murzyni lub inni (należący do Rebeliantów) są wolni, którzy są zdolni i chcą nosić broń, dołączają do Oddziałów Jego Królewskiej Mości”.Do grudnia 1775 r. armia brytyjska miała 300 zniewolonych mężczyzn w mundurach wojskowych.Na piersi munduru wszyty był napis „Wolność niewolnikom”.Ci zniewoleni ludzie zostali wyznaczeni jako „Etiopski Pułk Lorda Dunmore'a”.Proklamacja Dunmore'a rozgniewała kolonistów, ponieważ zwrócili przeciwko nim wielu afroamerykańskich niewolników, służąc jako kolejny wkład w iskrę rewolucji.Sprzeciw wobec proklamacji jest bezpośrednio wymieniony w Deklaracji Niepodległości Stanów Zjednoczonych.Wsparcie niewolników afroamerykańskich stałoby się istotnym elementem Armii Rewolucyjnej i Armii Brytyjskiej, a rywalizacja między obiema stronami miałaby na celu pozyskanie jak największej liczby niewolników afroamerykańskich.Czarni żołnierze Dunmore'a wzbudzili strach wśród niektórych Patriotów.Jednostka etiopska była najczęściej używana na południu, gdzie ludność afrykańska była uciskana do granic możliwości.W odpowiedzi na wyrazy strachu ze strony uzbrojonych Czarnych, w grudniu 1775 roku Waszyngton napisał list do pułkownika Henry'ego Lee III, w którym stwierdził, że sukces w wojnie nadejdzie po stronie, która najszybciej uzbroi Czarnych;dlatego zasugerował politykę egzekucji każdego z niewolników, którzy próbowaliby uzyskać wolność, przyłączając się do brytyjskich wysiłków.Szacuje się, że 20 000 Afroamerykanów przyłączyło się do sprawy brytyjskiej, która obiecała wolność zniewolonym ludziom, jako Czarni Lojaliści.Około 9 000 Afroamerykanów zostało Czarnymi Patriotami.