Belegering van Rhodos

De Ridders van St. John, of Hospitaalridders , hadden Rhodos veroverd in het begin van de 14e eeuw na het verlies in 1291 van Akko, het laatste bolwerk van de kruisvaarders in Palestina.Vanaf Rhodos werden ze een actief onderdeel van de handel in de Egeïsche zee en vielen ze soms de Turkse scheepvaart in de Levant lastig om de controle over de oostelijke Middellandse Zee veilig te stellen.Een eerste poging van de Ottomanen om het eiland te veroveren werd in 1480 door de Orde afgeslagen, maar de aanhoudende aanwezigheid van de ridders net voor de zuidkust van Anatolië vormde een groot obstakel voor de Ottomaanse expansie.Een aardbeving schudde het eiland in 1481.Na het beleg en de aardbeving werd het fort sterk versterkt tegen artillerie volgens de nieuwe school van trace italienne.In de meest blootgestelde landgerichte sectoren omvatten de verbeteringen een verdikking van de hoofdmuur, een verdubbeling van de breedte van de droge sloot, in combinatie met een transformatie van de oude contrescarp in massieve buitenwerken (tenailles), de constructie van verschansingen rond de meeste torens en kapoeniers die de gracht omsingelden.Het aantal poorten werd verminderd en de oude borstweringen werden vervangen door schuine borstweringen die geschikt waren voor artilleriegevechten.^[4] Een team van metselaars, arbeiders en slaven voerde de bouwwerkzaamheden uit, waarbij de moslimslaven belast waren met het zwaarste werk.^[4]In 1521 werd Philippe Villiers de L'Isle-Adam verkozen tot Grootmeester van de Orde.In afwachting van een nieuwe Ottomaanse aanval op Rhodos, bleef hij de vestingwerken van de stad versterken en riep hij de ridders van de Orde elders in Europa op om het eiland te verdedigen.De rest van Europa negeerde zijn verzoek om hulp, maar Sir John Rawson, prior van het Irish House van de Orde, kwam alleen.De stad werd beschermd door twee en op sommige plaatsen drie ringen van stenen muren en verschillende grote bastions.De verdediging werd in secties toegewezen aan de verschillende talen.De haveningang werd geblokkeerd door een zware ijzeren ketting, waarachter de vloot van de Orde voor anker lag.

Toen de Turkse invasiemacht van 400 schepen op 26 juni 1522 op Rhodos aankwam, stonden ze onder bevel van Çoban Mustafa Pasha.^[1] Suleiman arriveerde zelf op 28 juli met het leger van 100.000 man om persoonlijk de leiding te nemen.^[1]

De Turken blokkeerden de haven en bestookten de stad met veldartillerie vanaf de landzijde, gevolgd door bijna dagelijkse infanterieaanvallen.Ze probeerden ook de vestingwerken te ondermijnen door middel van tunnels en mijnen.Het artillerievuur veroorzaakte traag ernstige schade aan de massieve muren, maar na vijf weken, op 4 september, explodeerden twee grote buskruitmijnen onder het bastion van Engeland, waardoor een deel van de muur van 12 yard (11 m) instortte. de gracht.De aanvallers vielen deze bres onmiddellijk aan en kregen het al snel onder controle, maar een tegenaanval van de Engelse broers onder Fra 'Nicholas Hussey en Grootmeester Villiers de L'Isle-Adam slaagde erin hen terug te drijven.Nog twee keer vielen de Turken die dag de bres aan, maar de Engelse en Duitse broers hielden de kloof vast.

Op 24 september gaf Mustafa Pasha het bevel tot een massale aanval op de bastions van Spanje, Engeland, de Provence en Italië.Na een dag van hevige gevechten, waarbij het bastion van Spanje tweemaal van eigenaar wisselde, staakte Suleiman uiteindelijk de aanval.Hij veroordeelde Mustafa Pasha, zijn zwager, ter dood omdat hij de stad niet had ingenomen, maar spaarde uiteindelijk zijn leven na de smeekbeden van andere hoge functionarissen.Mustafa's vervanger, Ahmed Pasha, was een ervaren belegeringsingenieur, en de Turken concentreerden zich nu op het ondermijnen van de wallen en het opblazen ervan met mijnen, terwijl ze hun voortdurende artilleriebeschietingen in stand hielden.De regelmaat van de locaties waar de mijnen tot ontploffing werden gebracht onder de muren (die over het algemeen op rotsen rusten) heeft geleid tot de suggestie dat de Turkse mijnwerkers mogelijk hebben geprofiteerd van oude duikers van de Hellenistische stad die begraven liggen onder de middeleeuwse stad Rhodos.^[2]

Een andere grote aanval eind november werd afgeslagen, maar beide partijen waren nu uitgeput - de ridders bereikten het einde van hun kracht en er werd geen hulptroepen verwacht, terwijl de Turkse troepen steeds meer gedemoraliseerd en uitgeput raakten door dodelijke slachtoffers en ziekten in hun kampen. .Suleiman bood de verdedigers vrede, hun leven en voedsel aan als ze zich overgaven, maar dood of slavernij als de Turken gedwongen werden de stad met geweld in te nemen.Onder druk van de stadsmensen stemde Villiers de L'Isle-Adam ermee in om te onderhandelen.Er werd een wapenstilstand afgekondigd voor 11–13 december om onderhandelingen mogelijk te maken, maar toen de lokale bevolking verdere garanties voor hun veiligheid eiste, was Suleiman boos en beval hij het bombardement en de aanvallen te hervatten.

Het bastion van Spanje viel op 17 december.Nu de meeste muren zijn vernietigd, was het slechts een kwestie van tijd voordat de stad gedwongen werd zich over te geven.Op 20 december, na enkele dagen van druk van de stadsmensen, vroeg de grootmeester om een ​​nieuwe wapenstilstand.

Op 22 december accepteerden de vertegenwoordigers van de Latijnse en Griekse inwoners van de stad de voorwaarden van Suleiman, die genereus waren.De ridders kregen twaalf dagen de tijd om het eiland te verlaten en mochten hun wapens, kostbaarheden en religieuze iconen meenemen.Eilandbewoners die wilden vertrekken, konden dat op elk moment binnen een periode van drie jaar doen.Geen enkele kerk zou worden ontheiligd of veranderd in een moskee.Degenen die op het eiland achterbleven, zouden vijf jaar lang vrijgesteld zijn van Ottomaanse belasting.

Op 1 januari 1523 marcheerden de overgebleven ridders en soldaten de stad uit, met wapperende vaandels, slaande trommels en in strijdharnas.Ze gingen aan boord van de 50 schepen die hun ter beschikking waren gesteld en zeilden naar Kreta (een Venetiaans bezit), vergezeld van enkele duizenden burgers.

De belegering van Rhodos eindigde met een Ottomaanse overwinning.De verovering van Rhodos was een belangrijke stap in de richting van Ottomaanse controle over het oostelijke Middellandse Zeegebied en vergemakkelijkte hun maritieme communicatie tussen Constantinopel en Caïro en de Levantijnse havens aanzienlijk.Later, in 1669, veroverden de Ottomaanse Turken vanuit deze basis Venetiaans Kreta.^[3] De Hospitaalridders verhuisden aanvankelijk naar Sicilië, maar verwierven in 1530 de eilanden Malta, Gozo en de Noord-Afrikaanse havenstad Tripoli, na een overeenkomst tussen paus Clemens VII, zelf ridder, en keizer Karel V.