In de zomer van 1208 viel de nieuwe keizer van Bulgarije , Boril, die de oorlog van zijn voorganger Kaloyan tegen het Latijnse rijk voortzette, Oost-Thracië binnen.De Latijnse keizer Hendrik verzamelde een leger in Selymbria en trok naar Adrianopel.Na het nieuws van de mars van de kruisvaarders trokken de Bulgaren zich terug naar betere posities in het gebied van Beroia (Stara Zagora).'S Nachts stuurden ze de Byzantijnse gevangenen en de buit naar het noorden van het Balkangebergte en trokken ze in gevechtsformatie naar het Latijnse kamp, ​​dat niet versterkt was.Bij het aanbreken van de dag vielen ze plotseling aan en de dienstdoende soldaten voerden een hevig gevecht om wat tijd te winnen zodat de rest zich op de strijd kon voorbereiden.Terwijl de Latijnen nog steeds hun squadrons aan het vormen waren, leden ze zware verliezen, vooral door de handen van de talrijke en goed ervaren Bulgaarse boogschutters, die degenen die nog steeds zonder bepantsering waren neerschoten.Ondertussen slaagde de Bulgaarse cavalerie erin om de Latijnse flanken te omzeilen en hun belangrijkste troepen aan te vallen.In de strijd die volgde verloren de kruisvaarders veel mannen en de keizer zelf werd uitgelachen en ontsnapte ternauwernood uit gevangenschap - een ridder slaagde erin het touw door te snijden met zijn zwaard en beschermde Hendrik met zijn zware pantser tegen de Bulgaarse pijlen.Uiteindelijk trokken de kruisvaarders, gedwongen door Bulgaarse cavalerie, zich terug en trokken zich in gevechtsformatie terug naar Philippopolis (Plovdiv).De terugtocht duurde twaalf dagen, waarin de Bulgaren hun tegenstanders op de voet volgden en lastigvielen, waarbij vooral slachtoffers vielen aan de Latijnse achterhoede, die verschillende keren van een volledige ineenstorting werd gered door de belangrijkste kruisvaarders.Bij Plovdiv accepteerden de kruisvaarders echter uiteindelijk de strijd.