Koning Mangrai, de 25e heerser van Ngoenyang (nu bekend als Chiang Saen), werd een belangrijke figuur in het verenigen van verschillende Tai-stadstaten in de Lanna-regio.Nadat hij in 1259 de troon had geërfd, erkende hij de verdeeldheid en kwetsbaarheid van de Tai-staten.Om zijn koninkrijk te versterken veroverde Mangrai verschillende aangrenzende regio's, waaronder Muang Lai, Chiang Kham en Chiang Khong.Hij sloot ook allianties met nabijgelegen koninkrijken, zoals het Phayao-koninkrijk.In 1262 verplaatste Mangrai zijn hoofdstad van Ngoenyang naar de nieuw opgerichte stad Chiang Rai, die hij naar zichzelf vernoemde.^[5] Het woord 'Chiang' betekent 'stad' in het Thais, dus Chiang Rai zou 'de stad van (Mang) Rai' betekenen.Hij zette zijn expansie zuidwaarts voort en nam in 1281 de controle over het Mon-koninkrijk Hariphunchai (nu Lamphun) over. In de loop der jaren veranderde Mangrai zijn hoofdstad meerdere keren vanwege verschillende redenen, zoals overstromingen.Hij vestigde zich uiteindelijk in Chiang Mai in 1292.Tijdens zijn bewind speelde Mangrai een belangrijke rol bij het bevorderen van de vrede tussen regionale leiders.In 1287 bemiddelde hij in een conflict tussen koning Ngam Muang van Phayao en koning Ram Khamhaeng van Sukhothai, wat leidde tot een krachtig vriendschapspact tussen de drie heersers.^[5] Daar stopten zijn ambities echter niet.Mangrai leerde over de rijkdom van het Mon-koninkrijk Haripunchai door bezoekende kooplieden.Ondanks advies ertegen, was hij van plan het te veroveren.In plaats van directe oorlogvoering stuurde hij op slimme wijze een koopman genaamd Ai Fa om het koninkrijk te infiltreren.Ai Fa bereikte een machtspositie en destabiliseerde het koninkrijk van binnenuit.In 1291 annexeerde Mangrai met succes Haripunchai, waardoor de laatste koning, Yi Ba, naar Lampang vluchtte.^[5]