In de nasleep van zijn onafhankelijkheid kampte Singapore met tal van huisvestingsproblemen die werden gekenmerkt door uitgestrekte krakersnederzettingen, wat leidde tot problemen als misdaad, onrust en een verminderde levenskwaliteit.Deze nederzettingen, vaak gebouwd van brandbare materialen, brachten aanzienlijke brandrisico's met zich mee, zoals blijkt uit gebeurtenissen zoals de Bukit Ho Swee Squatter Fire in 1961. Bovendien droegen de slechte sanitaire voorzieningen in deze gebieden bij aan de verspreiding van infectieziekten.De Housing Development Board, die aanvankelijk vóór de onafhankelijkheid werd opgericht, boekte onder leiding van Lim Kim San aanzienlijke vooruitgang.Er werden ambitieuze bouwprojecten gelanceerd om betaalbare volkshuisvesting te bieden, krakers effectief te hervestigen en een groot sociaal probleem aan te pakken.In slechts twee jaar tijd werden 25.000 appartementen gebouwd.Tegen het einde van het decennium woonde een meerderheid van de bevolking in deze HDB-appartementen, een prestatie die mogelijk werd gemaakt door de vastberadenheid van de regering, de genereuze begrotingstoewijzingen en de inspanningen om de bureaucratie en corruptie uit te roeien.De introductie van het Central Provident Fund (CPF) Housing Scheme in 1968 vergemakkelijkte het woningbezit verder doordat bewoners hun CPF-spaargeld konden gebruiken om HDB-flats te kopen.Een belangrijke uitdaging waarmee Singapore na de onafhankelijkheid werd geconfronteerd, was het ontbreken van een samenhangende nationale identiteit.Veel inwoners, die in het buitenland geboren zijn, identificeerden zich meer met hun land van herkomst dan met Singapore.Dit gebrek aan loyaliteit en de kans op raciale spanningen maakten de implementatie van beleid ter bevordering van de nationale eenheid noodzakelijk.Scholen legden de nadruk op de nationale identiteit en praktijken zoals vlagceremonies werden gemeengoed.De Singapore National Pledge, geschreven door Sinnathamby Rajaratnam in 1966, onderstreepte het belang van eenheid, die ras, taal of religie overstijgt.^[20]De regering is ook begonnen met een alomvattende hervorming van de rechtssystemen van het land.Er werd strenge arbeidswetgeving ingevoerd, die de werknemers beter beschermde en tegelijkertijd de productiviteit bevorderde door langere werktijden toe te staan ​​en vakantiedagen tot een minimum te beperken.De arbeidersbeweging werd gestroomlijnd onder het Nationale Vakbondscongres, dat onder streng toezicht van de regering opereerde.Als gevolg hiervan waren de arbeidsstakingen tegen het einde van de jaren zestig aanzienlijk afgenomen.^[19]Om het economische landschap van het land te versterken nationaliseerde Singapore bepaalde bedrijven, vooral bedrijven die een integraal onderdeel waren van openbare diensten of infrastructuur, zoals Singapore Power, Public Utilities Board, SingTel en Singapore Airlines.Deze genationaliseerde entiteiten dienden in de eerste plaats als facilitators voor andere bedrijven, waarbij initiatieven zoals de uitbreiding van de energie-infrastructuur buitenlandse investeringen aantrokken.In de loop van de tijd begon de regering een aantal van deze entiteiten te privatiseren, waarbij SingTel en Singapore Airlines overgingen in beursgenoteerde bedrijven, zij het waarbij de regering aanzienlijke aandelen behield.