In 1951 werd de Pakistaanse premier Liaquat Ali Khan vermoord tijdens een politieke bijeenkomst, wat ertoe leidde dat Khawaja Nazimuddin de tweede premier werd.De spanningen in Oost-Pakistan escaleerden in 1952, met als hoogtepunt het schieten door de politie op studenten die een gelijke status voor de Bengaalse taal eisten.Deze situatie werd opgelost toen Nazimuddin een verklaring van afstand afvaardigde waarin Bengaals naast Urdu werd erkend, een besluit dat later in de grondwet van 1956 werd geformaliseerd.In 1953 resulteerden anti-Ahmadiyya-rellen, opgehitst door religieuze partijen, in talrijke doden.^[10] De reactie van de regering op deze rellen markeerde het eerste voorbeeld van de staat van beleg in Pakistan, waarmee een trend van militaire betrokkenheid bij de politiek begon.^[11] In hetzelfde jaar werd het One Unit Program geïntroduceerd, waardoor de administratieve afdelingen van Pakistan werden gereorganiseerd.^[12] De verkiezingen van 1954 weerspiegelden ideologische verschillen tussen Oost- en West-Pakistan, met een communistische invloed in het Oosten en een pro-Amerikaanse houding in het Westen.In 1956 werd Pakistan uitgeroepen tot islamitische republiek, waarbij Huseyn Suhrawardy premier werd en Iskander Mirza de eerste president.Soehrawardy's ambtstermijn werd gekenmerkt door pogingen om de buitenlandse betrekkingen met de Sovjet-Unie , de Verenigde Staten en China in evenwicht te brengen, en door de start van een militair en nucleair programma.^[13] De initiatieven van Suhrawardy resulteerden in de oprichting van een trainingsprogramma voor de Pakistaanse strijdkrachten door de Verenigde Staten, die in Oost-Pakistan op aanzienlijke weerstand stuitten.Als reactie hierop dreigde zijn politieke partij in het Oost-Pakistaanse parlement zich af te scheiden van Pakistan.Mirza's presidentschap zag repressieve maatregelen tegen de communisten en de Awami League in Oost-Pakistan, waardoor de regionale spanningen werden verergerd.De centralisatie van de economie en de politieke verschillen leidden tot wrijving tussen de leiders van Oost- en West-Pakistan.De implementatie van het One Unit Program en de centralisatie van de nationale economie naar het Sovjetmodel stuitten op aanzienlijke tegenstand en weerstand in West-Pakistan.Te midden van toenemende impopulariteit en politieke druk kreeg president Mirza te maken met uitdagingen, waaronder publieke steun voor de Moslimliga in West-Pakistan, wat in 1958 tot een onstabiel politiek klimaat leidde.