In 1965 verklaarde de Pakistaanse minister van Buitenlandse Zaken Zulfikar Ali Bhutto tijdens de Algemene Vergadering van de VN en in aanwezigheid van atoomwetenschapper Aziz Ahmed de vastberadenheid van Pakistan om een ​​nucleaire capaciteit te ontwikkelen als India dat zou doen, zelfs tegen hoge economische kosten.Dit leidde tot uitgebreide nucleaire infrastructuur met internationale samenwerkingsverbanden.Bhutto's onenigheid met de Overeenkomst van Tasjkent in 1966 leidde echter tot zijn ontslag door president Ayub Khan, wat leidde tot massale publieke demonstraties en stakingen.Ayub Khan's 'Decennium van Ontwikkeling' in 1968 kreeg te maken met tegenstand, waarbij linkse studenten het bestempelden als een 'Decennium van Decadence', ^[20] en kritiek uitten op zijn beleid voor het bevorderen van vriendjeskapitalisme en etnisch-nationalistische onderdrukking. Economische verschillen tussen West- en Oost-Pakistan voedden het Bengaalse nationalisme De Awami Liga, geleid door sjeik Mujibur Rahman, eiste autonomie. De opkomst van het socialisme en de Pakistaanse Volkspartij (PPP), opgericht door Bhutto, vormden een verdere uitdaging voor het regime van Khan.In 1967 profiteerde de PPP van de publieke onvrede en leidde tot grote arbeidsstakingen.Ondanks de repressie ontstond er in 1968 een wijdverbreide beweging, die Khan's positie verzwakte;het staat bekend als de beweging van 1968 in Pakistan.^[21] De Agartala-zaak, waarbij leiders van de Awami Liga werden gearresteerd, werd ingetrokken na opstanden in Oost-Pakistan.Onder druk van de PPP, publieke onrust en afnemende gezondheid trad Khan in 1969 af en droeg de macht over aan generaal Yahya Khan, die vervolgens de staat van beleg oplegde.