In de jaren negentig bleef het militaire regime van Myanmar controle uitoefenen, ondanks dat de Nationale Liga voor Democratie (NLD) in 1990 meerpartijenverkiezingen won. NLD-leiders Tin Oo en Aung San Suu Kyi werden onder huisarrest gehouden en het leger kreeg te maken met toenemende internationale druk nadat Suu Kyi won in 1991 de Nobelprijs voor de Vrede. Nadat hij in 1992 Saw Maung verving door generaal Than Shwe, versoepelde het regime enkele beperkingen, maar behield het zijn greep op de macht, waaronder het vertragen van pogingen om een ​​nieuwe grondwet op te stellen.Gedurende het decennium moest het regime verschillende etnische opstanden aanpakken.Met verschillende stamgroepen werden opmerkelijke staakt-het-vuren-overeenkomsten gesloten, hoewel een duurzame vrede met de etnische Karen-groep ongrijpbaar bleef.Bovendien leidde de Amerikaanse druk in 1995 tot een deal met Khun Sa, een opiumkrijgsheer. Ondanks deze uitdagingen werden er pogingen ondernomen om het militaire regime te moderniseren, waaronder een naamswijziging van de State Peace and Development Council (SPDC) in 1997 en het verplaatsen van de naam naar de staatsraad voor vrede en ontwikkeling (SPDC). de hoofdstad van Yangon tot Naypyidaw in 2005.De regering kondigde in 2003 een 'routekaart naar democratie' in zeven stappen aan, maar er was geen tijdschema of verificatieproces, wat leidde tot scepsis bij internationale waarnemers.De Nationale Conventie kwam in 2005 opnieuw bijeen om de grondwet te herschrijven, maar sloot grote pro-democratische groeperingen uit, wat tot verdere kritiek leidde.Schendingen van de mensenrechten, waaronder dwangarbeid, waren voor de Internationale Arbeidsorganisatie in 2006 aanleiding om juntaleden te vervolgen wegens misdaden tegen de menselijkheid ^[.90]