De Birmese verzetsbeweging van 1885 tot 1895 was een tien jaar durende opstand tegen de Britse koloniale overheersing in Birma, na de annexatie van het koninkrijk door de Britten in 1885. Het verzet begon direct na de verovering van Mandalay, de Birmese hoofdstad, en de ballingschap van koning Thibaw, de laatste Birmese monarch.Het conflict omvatte zowel conventionele oorlogsvoering als guerrillatactieken, en verzetsstrijders werden geleid door verschillende etnische en royalistische facties, die elk onafhankelijk opereerden tegen de Britten.De beweging werd gekenmerkt door opmerkelijke veldslagen zoals het beleg van Minhla, evenals de verdediging van andere strategische locaties.Ondanks lokale successen werd het Birmese verzet geconfronteerd met aanzienlijke uitdagingen, waaronder een gebrek aan gecentraliseerd leiderschap en beperkte middelen.De Britten beschikten over een superieure vuurkracht en militaire organisatie, die uiteindelijk de uiteenlopende rebellengroepen uitputten.De Britten hanteerden een ‘pacificatiestrategie’ die het gebruik van lokale milities inhield om dorpen te beveiligen, de inzet van mobiele colonnes om deel te nemen aan strafexpedities en het uitreiken van beloningen voor de gevangenneming of moord op verzetsleiders.Halverwege de jaren negentig van de negentiende eeuw was de verzetsbeweging grotendeels verdwenen, hoewel er in de daaropvolgende jaren sporadische opstanden zouden voortduren.De nederlaag van het verzet leidde tot de consolidatie van de Britse overheersing in Birma, die zou duren totdat het land in 1948 onafhankelijk werd. De erfenis van de beweging had een blijvende impact op het Birmese nationalisme en legde de basis voor toekomstige onafhankelijkheidsbewegingen in het land.