Na de dood van Petar I werd zijn 17-jarige neef, Rade Petrović, metropoliet Petar II.Volgens historische en literaire consensus was Petar II, gewoonlijk "Njegoš" genoemd, de meest indrukwekkende van de prins-bisschoppen, die de basis legde van de moderne Montenegrijnse staat en het daaropvolgende koninkrijk Montenegro.Hij was ook een veelgeprezen Montenegrijnse dichter.Er bestond een lange rivaliteit tussen de Montenegrijnse metropolitanen van de familie Petrović en de familie Radonjić, een leidende clan die lang om de macht had gestreden tegen het gezag van de Petrović.Deze rivaliteit culmineerde in het tijdperk van Petar II, hoewel hij als overwinnaar uit deze uitdaging kwam en zijn greep op de macht versterkte door veel leden van de familie Radonjić uit Montenegro te verdrijven.In binnenlandse aangelegenheden was Petar II een hervormer.Hij voerde de eerste belastingen in 1833 in tegen hevig verzet van veel Montenegrijnen wier sterke gevoel van individuele en tribale vrijheid fundamenteel in strijd was met het idee van verplichte betalingen aan de centrale autoriteit.Hij creëerde een formele centrale regering bestaande uit drie organen, de Senaat, de Guardia en de Perjaniks.De Senaat bestond uit 12 vertegenwoordigers van de meest invloedrijke Montenegrijnse families en vervulde uitvoerende, gerechtelijke en wetgevende functies van de regering.De 32-koppige Guardia reisde door het land als agenten van de Senaat, om geschillen te beslechten en anderszins de openbare orde toe te passen.De Perjaniks waren een politiemacht die zowel rapporteerde aan de Senaat als rechtstreeks aan de Metropolitan.Voor zijn dood in 1851 noemde Petar II zijn neef Danilo als zijn opvolger.Hij wees hem een ​​tutor toe en stuurde hem naar Wenen, vanwaar hij zijn opleiding in Rusland voortzette.Volgens sommige historici bereidde Petar II Danilo hoogstwaarschijnlijk voor om een ​​seculiere leider te worden.Toen Petar II echter stierf, riep de senaat, onder invloed van Djordjije Petrović (de rijkste Montenegrijn van die tijd), Petar II's oudere broer Pero uit tot prins en niet tot metropoliet.Desalniettemin verloor Pero, die de steun van de senaat had, in een korte strijd om de macht van de veel jongere Danilo die meer steun had onder het volk.In 1852 riep Danilo een seculier vorstendom Montenegro uit met hemzelf als prins en schafte hij formeel de kerkelijke heerschappij af.