Door het uiteenvallen van het communistische Joegoslavië (1991–1992) en de introductie van een meerpartijenstelsel kreeg Montenegro een jong leiderschap dat pas een paar jaar eerder, eind jaren tachtig, was aangetreden.In feite bestuurden drie mannen de republiek: Milo Đukanović, Momir Bulatović en Svetozar Marović;allemaal aan de macht gekomen tijdens de antibureaucratische revolutie - een soort administratieve staatsgreep binnen de Joegoslavische communistische partij, georkestreerd door jongere partijleden dicht bij Slobodan Milošević.Op het eerste gezicht leken ze alle drie vrome communisten, maar ze hadden ook voldoende vaardigheden en aanpassingsvermogen om de gevaren te begrijpen van het vasthouden aan traditionele starre tactieken van de oude garde in veranderende tijden.Dus toen het oude Joegoslavië feitelijk ophield te bestaan ​​en het politieke systeem met meerdere partijen ervoor in de plaats kwam, herpakten ze snel de Montenegrijnse tak van de oude communistische partij en noemden het de Democratische Partij van Socialisten van Montenegro (DPS).Tijdens de vroege tot midden jaren negentig gaf het leiderschap van Montenegro aanzienlijke steun aan de oorlogsinspanning van Milošević.Montenegrijnse reservisten vochten aan de frontlinie van Dubrovnik, waar premier Milo Đukanović hen regelmatig bezocht.In april 1992 besloot Montenegro na een referendum samen met Servië de Federale Republiek Joegoslavië (FRJ) te vormen, waarmee het Tweede Joegoslavië officieel tot rust kwam.