Op 2 april 1947 verzocht het Verenigd Koninkrijk, als reactie op het escalerende conflict en de complexiteit van de Palestijnse kwestie, de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties de kwestie Palestina te behandelen.De Algemene Vergadering heeft het Speciaal Comité voor Palestina van de Verenigde Naties (UNSCOP) opgericht om de situatie te onderzoeken en erover te rapporteren.Tijdens de beraadslagingen van de UNSCOP heeft de niet-zionistische orthodox-joodse partij, Agudat Israel, de oprichting van een Joodse staat onder bepaalde religieuze voorwaarden aanbevolen.Ze onderhandelden over een status quo-overeenkomst met David Ben-Gurion, die vrijstellingen van militaire dienst voor jesjiva-studenten en orthodoxe vrouwen omvatte, de naleving van de sabbat als nationaal weekend, het verstrekken van koosjer voedsel in overheidsinstellingen en toestemming voor orthodoxe joden om een Een afzonderlijk onderwijssysteem. Het meerderheidsrapport van UNSCOP stelde de oprichting voor van een onafhankelijke Arabische staat, een onafhankelijke Joodse staat en een internationaal bestuurde stad Jeruzalem.^[174] Deze aanbeveling werd op 29 november 1947 met wijzigingen aangenomen door de Algemene Vergadering in Resolutie 181 (II), waarin ook werd opgeroepen tot substantiële Joodse immigratie tegen 1 februari 1948. ^[175]Ondanks de resolutie van de VN hebben noch Groot-Brittannië, noch de VN-Veiligheidsraad stappen ondernomen om deze ten uitvoer te leggen.De Britse regering, bezorgd over het beschadigen van de betrekkingen met Arabische landen, beperkte de toegang van de VN tot Palestina en ging door met het vasthouden van Joden die probeerden het gebied binnen te komen.Dit beleid bleef bestaan ​​tot het einde van het Britse Mandaat, waarbij de Britse terugtrekking in mei 1948 werd voltooid. Groot-Brittannië bleef echter tot maart 1949 Joodse immigranten in de ‘vechtleeftijd’ en hun gezinnen op Cyprus vasthouden ^[.]