De belegering van Masada (72-73 n.Chr.) was een cruciale gebeurtenis in de Eerste Joods-Romeinse Oorlog en vond plaats op een versterkte heuveltop in het huidige Israël.Onze belangrijkste historische bron voor deze gebeurtenis is Flavius ​​Josephus, een Joodse leider die Romeins historicus werd.^[100] Masada, beschreven als een geïsoleerde tafelberg, was aanvankelijk een Hasmonese vesting, later versterkt door Herodes de Grote.Tijdens de Romeinse oorlog werd het een toevluchtsoord voor de Sicarii, een joodse extremistische groepering.^[101] De Sicarii bezetten, samen met families, Masada nadat ze een Romeins garnizoen hadden ingehaald en gebruikten het als basis tegen zowel Romeinen als tegengestelde Joodse groepen.^[102]In 72 CE belegerde de Romeinse gouverneur Lucius Flavius ​​Silva Masada met een grote strijdmacht, en doorbrak uiteindelijk de muren in 73 CE nadat hij een enorme belegeringshelling had gebouwd.^[103] Josephus vermeldt dat de Romeinen bij het doorbreken van het fort de meeste inwoners dood aantroffen, omdat ze zelfmoord hadden verkozen boven gevangenneming.^[104] Moderne archeologische vondsten en wetenschappelijke interpretaties dagen echter het verhaal van Josephus uit.Er is geen duidelijk bewijs van massale zelfmoord, en sommigen suggereren dat de verdedigers tijdens de strijd zijn omgekomen of door de Romeinen zijn gevangengenomen.^[105]Ondanks historische debatten blijft Masada een krachtig symbool van Joods heldendom en verzet tegen de Israëlische nationale identiteit, vaak geassocieerd met thema’s van moed en opoffering tegen een overweldigende overmacht.^[106]