Video
In de vroege late bronstijd werd Kanaän gekenmerkt door confederaties rond steden als Megiddo en Kades. De regio stond af en toe onder de invloed van hetEgyptische en Hettitische rijk. De Egyptische controle, hoewel sporadisch, was belangrijk genoeg om lokale opstanden en conflicten tussen steden te onderdrukken, maar niet sterk genoeg om volledige overheersing te vestigen. Noord-Kanaän en delen van Noord-Syrië vielen in deze periode onder Assyrische heerschappij.
Thoetmosis III (1479–1426 vGT) en Amenhotep II (1427–1400 vGT) behielden het Egyptische gezag in Kanaän en zorgden voor loyaliteit door middel van militaire aanwezigheid. Ze werden echter geconfronteerd met uitdagingen van de Habiru (of 'Apiru), een sociale klasse in plaats van een etnische groep, die verschillende elementen omvatte, waaronder Hurrieten, Semieten, Kassieten en Luwiërs. Deze groep heeft bijgedragen aan de politieke instabiliteit tijdens het bewind van Amenhotep III. De opmars van de Hettieten naar Syrië tijdens het bewind van Amenhotep III en verder onder zijn opvolger markeerde een aanzienlijke vermindering van de Egyptische macht, die samenviel met een toegenomen Semitische migratie.
De invloed van Egypte in de Levant was sterk tijdens de achttiende dynastie, maar begon te wankelen in de negentiende en twintigste dynastie. Ramses II behield de controle tijdens de Slag om Kades in 1275 vGT tegen de Hettieten, maar de Hettieten namen uiteindelijk het noorden van Levant over. Ramses II's focus op binnenlandse projecten en verwaarlozing van Aziatische zaken leidden tot een geleidelijke afname van de Egyptische controle. Na de Slag bij Kades moest hij krachtig campagne voeren in Kanaän om de Egyptische invloed te behouden, waarbij hij een permanent fortgarnizoen vestigde in de regio Moab en Ammon. De terugtrekking van Egypte uit de zuidelijke Levant, die begon aan het einde van de 13e eeuw voor Christus en ongeveer een eeuw duurde, was meer te wijten aan interne politieke onrust in Egypte dan aan de invasie van de Zeevolken, aangezien er beperkt bewijs is van hun vernietigende impact rond 1200 v.Chr. Ondanks theorieën die wijzen op een ineenstorting van de handel na 1200 vGT, wijzen er aanwijzingen op aanhoudende handelsbetrekkingen in de zuidelijke Levant na het einde van de late bronstijd. [18]