Israëlische nederzettingen of koloniën ^[267] zijn burgergemeenschappen waar Israëlische burgers wonen, bijna uitsluitend met een Joodse identiteit of etniciteit, ^[268] gebouwd op land dat door Israël is bezet sinds de Zesdaagse Oorlog in 1967. ^[269] Na de Zesdaagse Oorlog van 1967 Tijdens de oorlog bezette Israël een aantal gebieden.^[270] Het nam de rest van de Palestijnse Mandaatgebieden van de Westelijke Jordaanoever over, inclusief Oost-Jeruzalem, van Jordanië, dat de gebieden sinds de Arabisch-Israëlische oorlog van 1948 had gecontroleerd, en de Gazastrook vanEgypte , dat Gaza sindsdien onder bezetting had gehouden. 1949. Vanuit Egypte veroverde het ook het Sinaï-schiereiland en vanuit Syrië veroverde het het grootste deel van de Golanhoogte, die sinds 1981 wordt beheerd onder de Golanhoogtewet.Al in september 1967 werd het Israëlische nederzettingenbeleid geleidelijk aangemoedigd door de Labour-regering van Levi Eshkol.De basis voor de Israëlische nederzetting op de Westelijke Jordaanoever werd het Allon Plan, ^[genoemd] naar de uitvinder Yigal Allon.Het impliceerde de Israëlische annexatie van grote delen van de door Israël bezette gebieden, met name Oost-Jeruzalem, Gush Etzion en de Jordaanvallei.^[272] Het nederzettingenbeleid van de regering van Yitzhak Rabin was eveneens afgeleid van het Allon Plan.^[273]De eerste nederzetting was Kfar Etzion, op de zuidelijke Westelijke Jordaanoever, ^[271] hoewel die locatie buiten het Allon Plan lag.Veel nederzettingen begonnen als Nahal-nederzettingen.Ze werden opgericht als militaire buitenposten en werden later uitgebreid en bevolkt met burgerbewoners.Volgens een geheim document uit 1970, verkregen door Haaretz, werd de nederzetting Kiryat Arba gesticht door op militair bevel land in beslag te nemen en het project ten onrechte voor te stellen als strikt voor militair gebruik, terwijl Kiryat Arba in werkelijkheid bedoeld was voor gebruik door kolonisten.De methode van het op militair bevel in beslag nemen van land voor het vestigen van civiele nederzettingen was gedurende de jaren zeventig een publiek geheim in Israël, maar de publicatie van de informatie werd door de militaire censuur onderdrukt.^[274] In de jaren zeventig omvatten de methoden van Israël om Palestijns land in beslag te nemen om nederzettingen te vestigen onder meer het vorderen voor ogenschijnlijk militaire doeleinden en het besproeien van land met gif.^[275]De Likud-regering van Menahem Begin uit 1977 steunde de vestiging in andere delen van de Westelijke Jordaanoever meer, door organisaties als Gush Emunim en de Jewish Agency/World Zionist Organization, en intensiveerde de nederzettingenactiviteiten.^[273] In een regeringsverklaring verklaarde Likud dat het hele historische land Israël de onvervreemdbare erfenis van het Joodse volk is en dat geen enkel deel van de Westelijke Jordaanoever aan buitenlandse overheersing mag worden overgedragen.^[276] Ariel Sharon verklaarde in hetzelfde jaar (1977) dat er een plan was om tegen 2000 twee miljoen Joden op de Westelijke Jordaanoever te vestigen. ^[278] De regering hief het verbod op om bezet land door Israëliërs te kopen;het "Drobles Plan", een plan voor grootschalige nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever, bedoeld om te voorkomen dat een Palestijnse staat onder het voorwendsel van veiligheid zou ontstaan, werd het kader voor zijn beleid.^[279] Het ‘Drobles Plan’ van de Wereld Zionistische Organisatie, gedateerd oktober 1978 en genaamd ‘Masterplan voor de ontwikkeling van nederzettingen in Judea en Samaria, 1979-1983’, werd geschreven door Matityahu Drobles, directeur van het Joods Agentschap en voormalig lid van de Knesset. .In januari 1981 nam de regering een vervolgplan van Drobles aan, gedateerd september 1980, getiteld "De huidige staat van de nederzettingen in Judea en Samaria", met meer details over de nederzettingsstrategie en het beleid.^[280]De internationale gemeenschap beschouwt Israëlische nederzettingen als illegaal volgens het internationaal recht, ^[281] hoewel Israël dit betwist.^[282]