De prehistorie van Mesopotamië, die zich uitstrekt van het Paleolithicum tot de komst van het schrift in de Vruchtbare Halve Maan, omvat de rivieren de Tigris en de Eufraat, de uitlopers van de Zagros, het zuidoosten van Anatolië en het noordwesten van Syrië.Deze periode is niet goed gedocumenteerd, vooral in het zuiden van Mesopotamië vóór het 4e millennium v.Chr., Als gevolg van geologische omstandigheden waardoor overblijfselen onder alluvium werden begraven of in de Perzische Golf werden ondergedompeld.In het Midden-Paleolithicum bewoonden jager-verzamelaars de grotten van Zagros en openluchtlocaties, waar ze Mousteriaanse lithische werktuigen produceerden.Opvallend is dat de grafresten van de Shanidar-grot praktijken van solidariteit en genezing binnen deze groepen onthullen.In het Boven-Paleolithicum bevonden moderne mensen zich in de Zagros-regio, waarbij ze gereedschappen van botten en gewei gebruikten, geïdentificeerd als onderdeel van de lokale Aurignaciaanse cultuur, bekend als "Baradostiaan".De late epipaleolithische periode, rond 17.000-12.000 v.Chr., wordt gekenmerkt door de Zarziaanse cultuur en de opkomst van tijdelijke dorpen met cirkelvormige structuren.Het gebruik van vaste voorwerpen zoals molenstenen en stampers duidt op het begin van sedentarisatie.Tussen het 11e en 10e millennium vGT verschenen de eerste dorpen van sedentaire jager-verzamelaars in Noord-Irak.Deze nederzettingen bestonden uit huizen die rond een centrale "haard" waren gebouwd, wat een vorm van familiebezit suggereerde.Er zijn bewijzen gevonden van het behoud van schedels en artistieke afbeeldingen van roofvogels, wat de culturele praktijken van deze tijd benadrukt.