De Iraakse opstand van 1920 begon tijdens de zomer in Bagdad en werd gekenmerkt door massademonstraties tegen de Britse overheersing.De directe katalysator voor deze protesten was de introductie van nieuwe wetten op grondbezit en begrafenisbelastingen in Najaf door de Britten.De opstand kreeg snel momentum toen deze zich verspreidde naar de overwegend tribale sjiitische regio's langs de Midden- en lagere Eufraat.Een belangrijke sjiitische leider in de opstand was sjeik Mehdi Al-Khalissi.^[56]Opmerkelijk genoeg was er tijdens de opstand sprake van samenwerking tussen soennitische en sjiitische religieuze gemeenschappen, stamgroepen, stedelijke massa's en veel Iraakse officieren die in Syrië waren.^[57] De voornaamste doelstellingen van de revolutie waren het bereiken van onafhankelijkheid van de Britse overheersing en het vestigen van een Arabische regering.^[Hoewel] de opstand aanvankelijk enige vooruitgang boekte, hadden de Britten deze eind oktober 1920 grotendeels onderdrukt, hoewel elementen van de opstand tot 1922 sporadisch voortduurden.Naast de opstanden in het zuiden werden de jaren twintig in Irak ook gekenmerkt door opstanden in de noordelijke regio's, vooral door de Koerden.Deze opstanden werden gedreven door het Koerdische streven naar onafhankelijkheid.Een van de prominente Koerdische leiders was Sjeik Mahmoud Barzanji, die in deze periode een belangrijke rol speelde in de Koerdische strijd.Deze opstanden onderstreepten de uitdagingen waarmee de nieuwe staat Irak wordt geconfronteerd bij het beheer van diverse etnische en sektarische groepen binnen zijn grenzen.