De dood van Andrew III creëerde een kans voor ongeveer een dozijn heren, of "oligarchen", die tegen die tijd de facto onafhankelijkheid van de vorst hadden bereikt om hun autonomie te versterken.^[42] Ze verwierven alle koninklijke kastelen in een aantal graafschappen waar iedereen verplicht was hun heerschappij te aanvaarden of te vertrekken.In Kroatië werd de situatie voor de kroon nog nijpender, toen onderkoning Paul Šubić en de familie Babonić de facto onafhankelijk werden, waarbij Paul Šubić zelfs zijn eigen munt sloeg en door hedendaagse Kroatische historici de "ongekroonde koning van de Kroaten" werd genoemd.Bij het nieuws van de dood van Andreas III nodigde onderkoning Šubić Karel van Anjou, de zoon van wijlen Karel Martel, uit om de troon op te eisen, die zich naar Esztergom haastte waar hij tot koning werd gekroond.De meeste seculiere heren verzetten zich ^[echter] tegen zijn heerschappij en stelden de troon voor aan koning Wenceslaus II van de gelijknamige zoon van Bohemen.Een pauselijke legaat haalde alle heren over om het bewind van Karel van Anjou in 1310 te aanvaarden, maar de meeste gebieden bleven buiten de koninklijke controle.^[44] Bijgestaan ​​door de prelaten en een groeiend aantal kleinere edelen, lanceerde Charles I een reeks expedities tegen de grote heren.Gebruikmakend van het gebrek aan eenheid onder hen, versloeg hij ze een voor een.^[45] Hij behaalde zijn eerste overwinning in de slag bij Rozgony (het huidige Rozhanovce, Slowakije) in 1312. ^[46]