Sinds Groot-Brittannië tijdens de Napoleontische oorlogen de controle over Zuid-Afrika vanuit Nederland had overgenomen, was het in botsing gekomen met de Nederlandse kolonisten die verder weg waren en twee eigen republieken hadden gecreëerd.De Britse imperiale visie riep op tot controle over de nieuwe landen en de Nederlandstalige "Boers" (of "Afrikaners". Het antwoord van de Boeren op de Britse druk was om op 20 oktober 1899 de oorlog te verklaren. De 410.000 Boeren waren enorm in de minderheid, maar ze voerden een succesvolle guerrillaoorlog, die de Britse stamgasten een moeilijke strijd bezorgde. De Boeren waren ingesloten en hadden geen toegang tot hulp van buitenaf. Het gewicht van de aantallen, superieure uitrusting en vaak meedogenloze tactieken zorgden uiteindelijk voor een Britse overwinning. de guerrilla's brachten de Britten hun vrouwen en kinderen bijeen in concentratiekampen, waar velen stierven aan ziekten. De verontwaardiging in de wereld concentreerde zich op de kampen, geleid door een grote factie van de Liberale Partij in Groot-Brittannië. De Verenigde Staten gaven echter hun steun. De Boerenrepublieken werden in 1910 samengevoegd tot de Unie van Zuid-Afrika; het had intern zelfbestuur, maar het buitenlands beleid werd gecontroleerd door Londen en was een integraal onderdeel van het Britse rijk.