In de 18e eeuw werden de door de Ottomanen benoemde pasja's in Egypte overschaduwd door de Mamelukken beys, vooral via de kantoren van Shaykh al-Balad en Amir al-Hajj.Deze machtsverschuiving is slecht gedocumenteerd vanwege het ontbreken van gedetailleerde kronieken voor deze periode.^[102]In 1707 resulteerde een conflict tussen twee Mamluk-fracties, de Qasimieten en de Fiqarieten, geleid door Shaykh al-Balad Qasim Iywaz, in een langdurige strijd buiten Caïro.De dood van Qasim Iywaz leidde ertoe dat zijn zoon Ismail Shaykh al-Balad werd, die de facties verzoende tijdens zijn 16-jarige ambtstermijn.^[102] De “Grote Opstand” van 1711-1714, een religieuze opstand tegen de soefipraktijken, veroorzaakte aanzienlijke opschudding totdat deze werd onderdrukt.^[103] De moord op Ismail in 1724 veroorzaakte verdere machtsstrijd, waarbij leiders als Shirkas Bey en Dhu-'l-Fiqar daarin slaagden en op hun beurt werden vermoord.^[102]In 1743 werd Othman Bey verdreven door Ibrahim en Ridwan Bey, die toen gezamenlijk over Egypte regeerden en afwisselend belangrijke functies bekleedden.Ze overleefden meerdere pogingen tot staatsgreep, wat leidde tot veranderingen in het leiderschap en de opkomst van Ali Bey al-Kabir.Ali Bey, aanvankelijk bekend vanwege het verdedigen van een karavaan, probeerde de dood van Ibrahim te wreken en werd in 1760 sjeik al-Balad ^[.] Zijn strenge heerschappij veroorzaakte afwijkende meningen, wat leidde tot zijn tijdelijke ballingschap.^[102]In 1766 vluchtte Ali Bey naar Jemen, maar keerde in 1767 terug naar Caïro, waar hij zijn positie versterkte door bondgenoten als beys te benoemen.Hij probeerde de militaire macht te centraliseren en verklaarde Egypte in 1769 onafhankelijk, waarbij hij zich verzette tegen Ottomaanse pogingen om de controle terug te krijgen.Ali Bey breidde zijn invloed uit over het Arabische schiereiland, maar zijn ^[regering] kreeg te maken met uitdagingen van binnenuit, vooral van zijn schoonzoon, Abu-'l-Dhahab, die zich uiteindelijk aansloot bij de Ottomaanse Porte en in 1772 naar Caïro marcheerde. ^[102]De nederlaag van Ali Bey en de daaropvolgende dood in 1773 leidden ertoe dat Egypte terugkeerde naar de Ottomaanse controle onder Abu-'l-Dhahab.Na de dood van Abu-'l-Dhahab in 1775 ging de machtsstrijd door, waarbij Ismail Bey Sheikh al-Balad werd, maar uiteindelijk werd afgezet door Ibrahim en Murad Bey, die een gezamenlijk bestuur vestigden.Deze periode werd gekenmerkt door interne geschillen en een Ottomaanse expeditie in 1786 om de controle over Egypte te herbevestigen.In 1798, toen Napoleon Bonaparte Egypte binnenviel, waren Ibrahim Bey en Murad Bey nog steeds aan de macht, wat een periode markeerde van voortdurende politieke turbulentie en machtsverschuivingen in de 18e-eeuwse Egyptische geschiedenis.^[102]