De Zespuntenbeweging, in 1966 geïnitieerd door Sjeik Mujibur Rahman van Oost-Pakistan, streefde naar meer autonomie voor de regio.^[5] Deze beweging, voornamelijk geleid door de Awami League, was een reactie op de waargenomen uitbuiting van Oost-Pakistan door West-Pakistaanse heersers en wordt gezien als een belangrijke stap in de richting van de onafhankelijkheid van Bangladesh.In februari 1966 riepen oppositieleiders in Oost-Pakistan een nationale conferentie bijeen om de politieke situatie na Tasjkent te bespreken.Sjeik Mujibur Rahman, vertegenwoordiger van de Awami League, woonde de conferentie in Lahore bij.Hij stelde de Six Points op 5 februari voor, met als doel ze op de agenda van de conferentie te plaatsen.Zijn voorstel werd echter afgewezen en Rahman werd bestempeld als separatist.Daarom boycotte hij de conferentie op 6 februari.Later die maand aanvaardde de werkcommissie van de Awami League unaniem de Zes Punten.Het Six-Point-voorstel kwam voort uit de wens om Oost-Pakistan meer autonomie te verlenen.Ondanks dat ze de meerderheid van de Pakistaanse bevolking uitmaken en een aanzienlijke bijdrage leveren aan de exportinkomsten via producten als jute, voelden Oost-Pakistanen zich gemarginaliseerd wat betreft politieke macht en economische voordelen binnen Pakistan.Het voorstel werd afgewezen door West-Pakistaanse politici en enkele niet-Awami League-politici uit Oost-Pakistan, waaronder de president van de All Pakistan Awami League, Nawabzada Nasarullah Khan, evenals door partijen als de Nationale Awami-partij, Jamaat-i-Islami en Nizam-i-Islam.Ondanks deze tegenstand kreeg de beweging aanzienlijke steun onder de meerderheid van de bevolking van Oost-Pakistan.