De opstand in Oost-Pakistan van 1969 was een belangrijke democratische beweging tegen het militaire bewind van president Muhammad Ayub Khan.Gedreven door door studenten geleide demonstraties en gesteund door politieke partijen als de Awami League en de Nationale Awami Partij, eiste de opstand politieke hervormingen en protesteerde ze tegen de Agartala Conspiracy Case en de gevangenneming van Bengaalse nationalistische leiders, waaronder Sheikh Mujibur Rahman.^[6] De beweging, die aan kracht won door de Zespuntenbeweging van 1966, escaleerde begin 1969, met wijdverbreide demonstraties en incidentele conflicten met regeringstroepen.Deze publieke druk culmineerde in het aftreden van president Ayub Khan en leidde tot de intrekking van de Agartala-samenzweringszaak, resulterend in de vrijspraak van sjeik Mujibur Rahman en anderen.Als reactie op de onrust kondigde president Yahya Khan, die Ayub Khan opvolgde, plannen aan voor nationale verkiezingen in oktober 1970. Hij verklaarde dat de nieuw gekozen vergadering de grondwet van Pakistan zou opstellen en kondigde de verdeling van West-Pakistan in afzonderlijke provincies aan.Op 31 maart 1970 introduceerde hij het Legal Framework Order (LFO), waarin hij opriep tot rechtstreekse verkiezingen voor een eenkamerstelsel.^[7] Deze stap was deels bedoeld om de angst in het Westen over de eisen van Oost-Pakistan voor uitgebreide provinciale autonomie weg te nemen.De LFO wilde ervoor zorgen dat de toekomstige grondwet de territoriale integriteit en de islamitische ideologie van Pakistan zou behouden.De in 1954 gevormde geïntegreerde provincie West-Pakistan werd afgeschaft en keerde terug naar de oorspronkelijke vier provincies: Punjab, Sindh, Balochistan en de noordwestelijke grensprovincie.De vertegenwoordiging in de Nationale Vergadering was gebaseerd op bevolkingsaantal, waardoor Oost-Pakistan, met zijn grotere bevolking, een meerderheid van de zetels kreeg.Ondanks waarschuwingen over de intenties van sjeik Mujib om de LFO en de groeiende inmenging van India in Oost-Pakistan te negeren, onderschatte Yahya Khan de politieke dynamiek, vooral de steun voor de Awami League in Oost-Pakistan.^[7]De algemene verkiezingen van 7 december 1970 waren de eerste van Pakistan sinds de onafhankelijkheid en de laatste vóór de onafhankelijkheid van Bangladesh.De verkiezingen waren voor 300 algemene kiesdistricten, waarvan 162 in Oost-Pakistan en 138 in West-Pakistan, plus 13 extra zetels gereserveerd voor vrouwen.^[8] Deze verkiezingen waren een cruciaal moment in het politieke landschap van Pakistan en de uiteindelijke vorming van Bangladesh.