De kruistocht van de baronnen

De Kruistocht van de Baronnen (1239–1241), ook wel de Kruistocht van 1239 genoemd, was een kruistocht naar het Heilige Land die, in territoriale termen, de meest succesvolle kruistocht was sinds de Eerste Kruistocht .Geroepen door paus Gregorius IX, belichaamde de kruistocht van de baronnen in grote lijnen het hoogste punt van de pauselijke inspanning "om kruistochten tot een universele christelijke onderneming te maken".Gregorius IX riep op tot een kruistocht in Frankrijk, Engeland en Hongarije met wisselend succes.Hoewel de kruisvaarders geen glorieuze militaire overwinningen behaalden, gebruikten ze diplomatie om de twee strijdende partijen van de Ayyubid- dynastie (as-Salih Ismail in Damascus en as-Salih Ayyub in Egypte) met succes tegen elkaar uit te spelen voor nog meer concessies dan Frederik II had gewonnen tijdens de bekendere Zesde Kruistocht.Een paar jaar lang bracht de kruistocht van de baronnen het koninkrijk Jeruzalem terug naar zijn grootste omvang sinds 1187.Deze kruistocht naar het Heilige Land wordt soms besproken als twee afzonderlijke kruistochten: die van koning Theobald I van Navarra, die begon in 1239;en de afzonderlijke groep kruisvaarders onder leiding van Richard van Cornwall, die arriveerde nadat Theobald in 1240 was vertrokken. Bovendien wordt de kruistocht van de baronnen vaak beschreven in combinatie met de gelijktijdige reis van Baldwin van Courtenay naar Constantinopel en de verovering van Tzurulum met een aparte, kleinere kracht van kruisvaarders.Dit komt omdat Gregorius IX kort probeerde om het doel van zijn nieuwe kruistocht om te leiden van de bevrijding van het Heilige Land van moslims naar de bescherming van het Latijnse rijk van Constantinopel tegen "schismatieke" (dwz orthodoxe) christenen die probeerden de stad te heroveren.Ondanks relatief overvloedige primaire bronnen, was de beurs tot voor kort beperkt, althans gedeeltelijk vanwege het ontbreken van grote militaire opdrachten.Hoewel Gregorius IX verder ging dan enige andere paus om een ​​ideaal van christelijke eenheid te creëren bij het organiseren van de kruistocht, onthulde de verdeelde leiding van de kruistocht in de praktijk geen verenigde christelijke actie of identiteit als reactie op het nemen van het kruis.