De tweede Arabische belegering van Constantinopel in 717-718 was een gecombineerd land- en zeeoffensief door de islamitische Arabieren van het Umayyad-kalifaat tegen de hoofdstad van het Byzantijnse rijk, Constantinopel.De campagne markeerde het hoogtepunt van twintig jaar van aanvallen en progressieve Arabische bezetting van het Byzantijnse grensgebied, terwijl de Byzantijnse kracht werd ondermijnd door langdurige interne onrust.In 716, na jaren van voorbereiding, vielen de Arabieren, geleid door Maslama ibn Abd al-Malik, Byzantijns Klein-Azië binnen.De Arabieren hoopten aanvankelijk de Byzantijnse burgeroorlog uit te buiten en maakten gemene zaak met de generaal Leo III de Isauriër, die in opstand was gekomen tegen keizer Theodosius III.Leo bedroog hen echter en verzekerde zich van de Byzantijnse troon.Na te hebben overwinterd in de westelijke kustlanden van Klein-Azië, trok het Arabische leger in de vroege zomer van 717 Thracië binnen en bouwde belegeringslinies om de stad te blokkeren, die werd beschermd door de massieve Theodosiaanse muren.De Arabische vloot, die het landleger vergezelde en bedoeld was om de blokkade van de stad over zee te voltooien, werd kort na aankomst geneutraliseerd door de Byzantijnse marine door middel van Grieks vuur.Hierdoor kon Constantinopel over zee worden bevoorraad, terwijl het Arabische leger verlamd raakte door hongersnood en ziekte tijdens de ongewoon strenge winter die volgde.In het voorjaar van 718 werden twee Arabische vloten die als versterking waren gestuurd, vernietigd door de Byzantijnen nadat hun christelijke bemanningen waren overgelopen, en een extra leger dat over land door Klein-Azië was gestuurd, werd in een hinderlaag gelokt en verslagen.In combinatie met aanvallen van de Bulgaren in hun achterhoede, werden de Arabieren gedwongen het beleg op 15 augustus 718 op te heffen. Op de terugreis werd de Arabische vloot bijna volledig verwoest door natuurrampen.Het mislukken van het beleg had verstrekkende gevolgen.De redding van Constantinopel zorgde voor het voortbestaan ​​van Byzantium, terwijl de strategische kijk van het kalifaat werd gewijzigd: hoewel regelmatige aanvallen op Byzantijnse gebieden doorgingen, werd het doel van regelrechte verovering opgegeven.Historici beschouwen het beleg als een van de belangrijkste veldslagen in de geschiedenis, aangezien het mislukken ervan de opmars van de moslims naar Zuidoost-Europa eeuwenlang heeft uitgesteld.