Op 3 juli 1863 was het plan van generaal Lee om zijn aanvallen te hervatten door de actie op Culp's Hill te coördineren met een nieuwe aanval door Longstreet en AP Hill tegen Cemetery Ridge.Longstreet was niet klaar voor een vroege aanval en de strijdkrachten van de Unie op Culp's Hill boden Lee geen plaats door te wachten.Bij het aanbreken van de dag openden vijf batterijen van de Unie het vuur op Steuart's brigade in de posities die ze hadden veroverd en hielden ze 30 minuten vastgepind voordat een geplande aanval door twee van Geary's brigades zou plaatsvinden.De Zuidelijken waren hen echter te snel af.De gevechten duurden tot laat in de ochtend en bestonden uit drie aanvallen door Johnson's mannen, elk een mislukking.De aanvallen waren in wezen een herhaling van die van de vorige avond, zij het bij daglicht.^[102]Omdat de gevechten de vorige nacht waren gestopt, waren de eenheden van het XI Corps versterkt door extra troepen van het I Corps en het VI Corps.Ewell had Johnson versterkt met extra brigades van de divisie van generaal-majoor Robert E. Rodes, onder leiding van Brig.gen.Junius Daniel en William "Extra Billy" Smith en kolonel Edward A. O'Neal.Deze extra troepen waren onvoldoende om de sterke defensieve posities van de Unie het hoofd te bieden.Greene herhaalde een tactiek die hij de vorige avond had gebruikt: hij draaide regimenten in en uit de borstwering terwijl ze herladen, waardoor ze een hoge vuursnelheid konden behouden.^[103]In de finale van de drie Zuidelijke aanvallen, rond 10.00 uur (10.00 uur), vielen Walker's Stonewall Brigade en Daniel's North Carolina-brigade Greene aan vanuit het oosten, terwijl Steuart's brigade over het open veld oprukte naar de hoofdheuvel tegen de brigades van Candy en Kane, die niet het voordeel had van sterke borstweringen om achter te vechten.Niettemin werden beide aanvallen met zware verliezen afgeslagen.De aanvallen tegen de hoogten waren opnieuw vruchteloos, en een superieur gebruik van artillerie op de open velden in het zuiden maakte daar het verschil.^[104]Het einde van de gevechten kwam tegen het middaguur, met een vergeefse aanval door twee regimenten van de Unie nabij Spangler's Spring.Generaal Slocum observeerde vanaf de verre Powers Hill, in de overtuiging dat de Zuidelijken wankelden, en beval Ruger om de werken die ze hadden veroverd te heroveren.Ruger gaf het bevel door aan de brigade van Silas Colgrove, en het werd verkeerd geïnterpreteerd als een directe frontale aanval op de Zuidelijke positie.De twee regimenten die voor de aanval waren geselecteerd, het 2e Massachusetts en het 27e Indiana, bestonden uit in totaal 650 man tegen de 1.000 Zuidelijken achter de werken met ongeveer 100 meter open veld ervoor.Toen luitenant-kolonel Charles Mudge van het 2nd Massachusetts het bevel hoorde, stond hij erop dat de officier het herhaalde: "Nou, het is moord, maar het is het bevel."De twee regimenten vielen achtereenvolgens aan met de Massachusetts-mannen voorop, en ze werden allebei afgeslagen met enorme verliezen: 43% van de Massachusetts-soldaten, 32% van de Hoosiers.Generaal Ruger sprak over het verkeerd geïnterpreteerde bevel als "een van die ongelukkige gebeurtenissen die zullen plaatsvinden in de opwinding van de strijd".^[105]