Drie mijl (4,8 km) ten westen van de stad, ongeveer 07.30 uur, stuitten Dehs twee brigades op lichte weerstand van cavalerie-vedettes en stelden zich in de linie op.Uiteindelijk bereikten ze afgestegen troopers van de cavaleriebrigade van kolonel William Gamble.Het eerste schot van de strijd zou zijn afgevuurd door luitenant Marcellus E. Jones van de 8th Illinois Cavalry, afgevuurd op een onbekende man op een grijs paard meer dan een halve mijl verderop;de daad was louter symbolisch.^[4] De 2.748 troopers van Buford zouden binnenkort worden geconfronteerd met 7.600 Zuidelijke infanteristen, die zich vanuit colonnes in de slaglinie zouden opstellen.^[5]Gamble's mannen boden vastberaden weerstand en vertragingstactieken met snel vuur van achter hekpalen, meestal vanuit hun stuitliggingskarabijnen.Hoewel geen van de troopers bewapend was met herhalende meervoudige karabijnen, waren ze in staat om twee of drie keer sneller te vuren dan een met de loop geladen karabijn of geweer met hun stuitliggingskarabijnen vervaardigd door Sharps, Burnside en anderen.^[6] Enkele troopers in de brigade onder bevel van Brig.Gen. William Gamble had Spencer repeteergeweren.Het stuitliggingsontwerp van de karabijnen en geweren betekende dat de troepen van de Unie niet hoefden te staan ​​om te herladen en dat ze dit veilig achter dekking konden doen.Dit was een groot voordeel ten opzichte van de Zuidelijken, die nog steeds moesten staan ​​om te herladen, waardoor ze een gemakkelijker doelwit vormden.Maar dit was tot nu toe een relatief bloedeloze aangelegenheid.Om 10.20 uur hadden de Zuidelijken Herr Ridge bereikt en hadden ze de federale cavaleristen naar het oosten geduwd naar McPherson Ridge, toen de voorhoede van het I Corps eindelijk arriveerde, de divisie van generaal-majoor James S. Wadsworth.De troepen werden persoonlijk geleid door generaal Reynolds, die kort overlegde met Buford en zich terug haastte om meer mannen naar voren te halen.^[7]