Het slagveld viel stil rond 22.30 uur, afgezien van het geschreeuw van de gewonden en stervenden.Meade nam die avond laat zijn besluit in een krijgsraad waarin zijn hogere stafofficieren en korpscommandanten zitting hadden.De verzamelde officieren waren het erover eens dat, ondanks de slagen die het leger kreeg, het voor het leger raadzaam was om in zijn huidige positie te blijven en de aanval van de vijand af te wachten, hoewel er enige onenigheid was over hoe lang het moest wachten als Lee ervoor koos om niet aan te vallen.Er zijn aanwijzingen dat Meade deze kwestie al had besloten en de bijeenkomst niet gebruikte als een formele krijgsraad, maar als een manier om consensus te bereiken onder de officieren die hij minder dan een week had geleid.Toen de vergadering werd beëindigd, nam Meade Brig apart.Generaal John Gibbon, bevelhebber van het II Corps, en voorspelde: "Als Lee morgen aanvalt, zal het voor jullie zijn. het zal op ons centrum."^[100]Er was die avond aanzienlijk minder vertrouwen in het Zuidelijke hoofdkwartier.Het leger had een aanzienlijke nederlaag geleden door hun vijand niet te verjagen.Een stafofficier merkte op dat Lee "niet in een goed humeur was over de mislukking van zijn plannen en zijn bevelen".Jaren later zou Longstreet schrijven dat zijn troepen op de tweede dag de "beste drie uur durende gevechten van alle troepen op welk slagveld dan ook" hadden geleverd.Die nacht bleef hij pleiten voor een strategische beweging rond de linkerflank van de Unie, maar Lee wilde er niets van ^[horen] .In de nacht van 2 juli waren alle resterende elementen van beide legers gearriveerd: Stuarts cavalerie en Picketts divisie voor de Zuidelijken en John Sedgwicks Union VI Corps.Het toneel was klaar voor de bloedige climax van de driedaagse strijd.