Het bloedbad in Waxhaw vond plaats tijdens de Amerikaanse Onafhankelijkheidsoorlog op 29 mei 1780, nabij Lancaster, South Carolina, tussen een strijdmacht van het Continentale leger onder leiding van Abraham Buford en een voornamelijk loyalistische strijdmacht onder leiding van de Britse officier Banastre Tarleton.Buford weigerde een aanvankelijk verzoek tot overgave, maar toen zijn mannen werden aangevallen door de cavalerie van Tarleton, gooiden velen hun wapens neer om zich over te geven.Buford probeerde zich blijkbaar over te geven.De Britse commandant Tarleton werd echter beschoten tijdens de wapenstilstand, waardoor zijn paard viel en hem in de val lokte.Loyalisten en Britse troepen waren verontwaardigd over het op deze manier verbreken van de wapenstilstand en vielen vervolgens de Amerikanen aan.^[58]Terwijl Tarleton vastzat onder zijn dode paard, gingen de Britten door met het doden van de continentale soldaten, inclusief soldaten die zich niet verzetten.De Britten gaven weinig ruimte aan de rebellen.Van de ongeveer 400 continentalen werden er 113 gedood met sabels, 150 zo zwaar gewond dat ze niet konden worden verplaatst, en de Britten en loyalisten namen 53 gevangenen."Tarletons kwartier" betekende daarna het weigeren gevangenen te nemen.In daaropvolgende veldslagen in de Carolinas werd het voor beide partijen zeldzaam om aanzienlijke gevangenen te nemen.De Slag om Waxhaws werd het onderwerp van een intensieve propagandacampagne van het Continentale Leger om de rekrutering te versterken en wrok tegen de Britten aan te wakkeren.Nadat Lord Cornwallis zich in Yorktown had overgegeven, was Tarleton de enige Britse officier die niet was uitgenodigd om met generaal Washington te dineren.