De Onafhankelijkheidsverklaring van de Verenigde Staten is de uitspraak die werd aangenomen door de Tweede Continentale Congresvergadering in Philadelphia, Pennsylvania, op 4 juli 1776. De Verklaring legde uit waarom de Dertien Koloniën die in oorlog waren met het Koninkrijk Groot-Brittannië zichzelf beschouwden als dertien onafhankelijke soevereine staten. niet langer onder Britse heerschappij.Met de Verklaring zetten deze nieuwe staten een gezamenlijke eerste stap in de richting van de vorming van de Verenigde Staten van Amerika.De verklaring werd ondertekend door vertegenwoordigers van New Hampshire, Massachusetts Bay, Rhode Island, Connecticut, New York, New Jersey, Pennsylvania, Maryland, Delaware, Virginia, North Carolina, South Carolina en Georgia.De steun voor de onafhankelijkheid werd versterkt door het pamflet Common Sense van Thomas Paine, dat op 10 januari 1776 werd gepubliceerd en pleitte voor Amerikaans zelfbestuur, en dat op grote schaal werd herdrukt.^[29] Om de Onafhankelijkheidsverklaring op te stellen benoemde het Tweede Continentale Congres het Comité van Vijf, bestaande uit Thomas Jefferson, John Adams, Benjamin Franklin, Roger Sherman en Robert Livingston.^[30] De verklaring werd vrijwel uitsluitend geschreven door Jefferson, die hem tussen 11 juni en 28 juni 1776 grotendeels geïsoleerd schreef in een woning van drie verdiepingen aan Market Street 700 in Philadelphia.^[31]De verklaring identificeerde de inwoners van de Dertien Koloniën als "één volk" en ontbond tegelijkertijd de politieke banden met Groot-Brittannië, terwijl een lange lijst werd opgenomen van vermeende schendingen van de "Engelse rechten" gepleegd door George III.Dit is ook een van de eerste keren dat de koloniën "Verenigde Staten" werden genoemd, in plaats van de meer gebruikelijke Verenigde Koloniën.^[32]Op 2 juli stemde het Congres voor onafhankelijkheid en publiceerde op 4 juli de verklaring ^[33] die Washington op 9 juli voorlas aan zijn troepen in New York City. ^[34] Op dat moment was de revolutie niet langer een intern geschil over handel. en belastingbeleid en was uitgegroeid tot een burgeroorlog, aangezien elke staat die in het Congres vertegenwoordigd was, verwikkeld was in een strijd met Groot-Brittannië, maar ook verdeeld was tussen Amerikaanse patriotten en Amerikaanse loyalisten.^[35] Patriotten steunden over het algemeen de onafhankelijkheid van Groot-Brittannië en een nieuwe nationale unie in het Congres, terwijl de loyalisten trouw bleven aan de Britse overheersing.Schattingen van de aantallen lopen uiteen; één suggestie is dat de bevolking als geheel gelijkelijk verdeeld was tussen toegewijde patriotten, toegewijde loyalisten en degenen die onverschillig waren.^[36] Anderen berekenen de verdeling als 40% patriottisch, 40% neutraal, 20% loyalistisch, maar met aanzienlijke regionale verschillen.^[37]