1997 წლის არჩევნებში კონსერვატიულმა პარტიამ მნიშვნელოვანი უმრავლესობა მოიპოვა, რამაც მათ საშუალება მისცა შეცვალონ კონსტიტუცია, რათა შეემცირებინათ კონტროლი და წონასწორობა პრემიერ მინისტრის უფლებამოსილებაზე.ნავაზ შარიფს შეექმნა ინსტიტუციური გამოწვევები ისეთი ძირითადი ფიგურებისგან, როგორებიცაა პრეზიდენტი ფარუკ ლეგარი, გაერთიანებული შტაბის კომიტეტის თავმჯდომარე გენერალი ჯეჰანგირ კარამატი, საზღვაო შტაბის უფროსი ადმირალი ფაშიჰ ბოხარიე და იუსტიციის მთავარი საჯად ალი შაჰი.შარიფმა წარმატებით დაუპირისპირდა ამ გამოწვევებს, რის შედეგადაც ოთხივე გადადგა, ხოლო მთავარი მოსამართლე შაჰი გადადგა მას შემდეგ, რაც უზენაესი სასამართლო შურიფის მხარდამჭერებმა შეიჭრნენ.ინდოეთთან დაძაბულობა გამწვავდა 1998 წელს ინდოეთის ბირთვული ტესტების შემდეგ (ოპერაცია შაქტი).საპასუხოდ, შარიფმა მოიწვია მინისტრთა კაბინეტის თავდაცვის კომიტეტის სხდომა და შემდგომში უბრძანა პაკისტანის საკუთარი ბირთვული ტესტები ჩაგაის მთებში.ეს ქმედება, მიუხედავად იმისა, რომ საერთაშორისოდ დაგმო, პოპულარული იყო შიდა ქვეყანაში და გაზარდა სამხედრო მზადყოფნა ინდოეთის საზღვრის გასწვრივ.შარიფის მტკიცე პასუხი საერთაშორისო კრიტიკაზე ბირთვული გამოცდების შემდეგ მოიცავდა ინდოეთის დაგმობას ბირთვული იარაღის გავრცელებისთვის და შეერთებული შტატების კრიტიკასიაპონიაში ბირთვული იარაღის ისტორიული გამოყენების გამო:მსოფლიომ [ინდოეთზე] ზეწოლის ნაცვლად... არ წაიღოს დესტრუქციული გზა... დაუწესა ყველა სახის სანქცია [პაკისტანს] მისი ბრალის გარეშე...!იაპონიას რომ ჰქონოდა საკუთარი ბირთვული შესაძლებლობები...[ქალაქები]...ჰიროშიმა და ნაგასაკი არ განიცადა ატომური განადგურება შეერთებული შტატების ხელით.მისი ხელმძღვანელობით პაკისტანი გახდა მეშვიდე გამოცხადებული ბირთვული იარაღის მქონე სახელმწიფო და პირველი მუსულმანურ სამყაროში.ბირთვული განვითარების გარდა, შარიფის მთავრობა ახორციელებდა გარემოსდაცვით პოლიტიკას პაკისტანის გარემოს დაცვის სააგენტოს დაარსებით.ბჰუტოს კულტურული პოლიტიკის გაგრძელებით, შარიფმა დაუშვა გარკვეული წვდომა ინდურ მედიაში, რაც აღნიშნავს მედიაპოლიტიკის უმნიშვნელო ცვლილებას.