ბიზანტიის პერიოდში (ახ. წ. 390 წ.), რეგიონი, რომელიც ადრე რომის იმპერიის ნაწილი იყო, ბიზანტიის მმართველობის ქვეშ მყოფი ქრისტიანობის ქვეშ იყო. ეს ცვლილება დააჩქარა ქრისტიანი მომლოცველების შემოდინებით და ბიბლიურ ადგილებში ეკლესიების მშენებლობამ.^[123] ბერებმა ასევე ითამაშეს როლი ადგილობრივი წარმართების მოქცევაში მათი დასახლებების მახლობლად მონასტრების დაარსებით.^[124]ებრაული თემი პალესტინაში დაცემას განიცდიდა და მეოთხე საუკუნეში უმრავლესობის სტატუსი დაკარგა.^[125] გაიზარდა შეზღუდვები ებრაელებზე, მათ შორის აკრძალვები ახალი თაყვანისმცემლობის ადგილების აშენების, საჯარო თანამდებობის დაკავებისა და ქრისტიანი მონების ფლობის შესახებ.^[126] ებრაული ხელმძღვანელობა, მათ შორის ნასის ოფისი და სინედრიონი, დაიშალა 425 წელს, ებრაული ცენტრი ბაბილონში ამის შემდეგ გახდა ცნობილი.^[123]მე-5 და მე-6 საუკუნეებში დაინახა სამარიელთა აჯანყებები ბიზანტიის მმართველობის წინააღმდეგ, რომელიც ჩაახშეს, შეამცირა სამარიელთა გავლენა და გააძლიერა ქრისტიანული ბატონობა.^[127] ჩანაწერები ებრაელებისა და სამარიელების ქრისტიანობაზე მოქცევის შესახებ ამ პერიოდის განმავლობაში შეზღუდულია და ძირითადად ეხება ინდივიდებს და არა თემებს.^[128]611 წელს ხოსრო II სასანიდური სპარსელი , ებრაული ძალების დახმარებით, შეიჭრა და აიღო იერუსალიმი.^[129] აღება მოიცავდა „ჭეშმარიტი ჯვრის“ წართმევას.ნეემია ბენ ხუშიელი დაინიშნა იერუსალიმის გამგებლად.628 წელს, ბიზანტიელებთან სამშვიდობო ხელშეკრულების შემდეგ, კავად II-მ ბიზანტიელებს დაუბრუნა პალესტინა და ჭეშმარიტი ჯვარი.ამან გამოიწვია ებრაელთა ხოცვა გალილეასა და იერუსალიმში ჰერაკლიუსის მიერ, რომელმაც ასევე განაახლა იერუსალიმში ებრაელთა შესვლის აკრძალვა.^[130]