1956-ից հետո ազատականացման միտումը, որը մի քանի տարի անկում էր ապրում, փոխվեց 1968 թվականի մարտին, երբ ուսանողական ցույցերը ճնշվեցին 1968-ի Լեհաստանի քաղաքական ճգնաժամի ժամանակ:Մասամբ Պրահայի գարուն շարժման դրդապատճառներով՝ լեհ ընդդիմադիր առաջնորդները, մտավորականները, ակադեմիկոսները և ուսանողները Վարշավայում օգտագործեցին պատմահայրենասիրական «Ձիադի» թատրոնի տեսարանները որպես բողոքի ցատկահարթակ, որը շուտով տարածվեց բարձրագույն կրթության այլ կենտրոններում և դարձավ համազգային:Իշխանություններն արձագանքեցին ընդդիմության գործունեությանը խոշոր ճնշմամբ, ներառյալ դասախոսների հեռացումը և համալսարանների և ուսումնական այլ հաստատությունների ուսանողների հեռացումը:Վիճաբանության կենտրոնում էր նաև Սեյմի փոքրաթիվ կաթոլիկ պատգամավորները (Զնակ ասոցիացիայի անդամները), ովքեր փորձեցին պաշտպանել ուսանողներին:Պաշտոնական ելույթում Գոմուլկան ուշադրություն է հրավիրել տեղի ունեցող իրադարձություններում հրեա ակտիվիստների դերի վրա։Սա զինամթերք էր տրամադրում ազգայնական և հակասեմական կոմունիստական ​​կուսակցության խմբակցությունին՝ Միեցիսլավ Մոչարի գլխավորությամբ, որը դեմ էր Գոմուլկայի ղեկավարությանը:Օգտագործելով 1967 թվականի վեցօրյա պատերազմում Իսրայելի ռազմական հաղթանակի համատեքստը՝ Լեհաստանի կոմունիստական ​​ղեկավարության անդամներից ոմանք հակասեմիտական ​​արշավ են իրականացրել Լեհաստանի հրեական համայնքի մնացորդների դեմ։Այս արշավի թիրախները մեղադրվում էին անհավատարմության և Իսրայելի ագրեսիայի նկատմամբ ակտիվ համակրանքի մեջ։«Սիոնիստներ» մականվամբ նրանք ենթարկվեցին քավության նոխազի և մեղադրվեցին 1968 թվականի մարտին տեղի ունեցած անկարգությունների համար, որոնք ի վերջո հանգեցրին Լեհաստանի մնացած հրեա բնակչության մեծ մասի արտագաղթի (մոտ 15,000 լեհ քաղաքացիներ լքեցին երկիրը):Գոմուլկայի ռեժիմի ակտիվ աջակցությամբ Լեհաստանի ժողովրդական բանակը մասնակցեց 1968 թվականի օգոստոսին Վարշավայի պայմանագրի տխրահռչակ ներխուժմանը Չեխոսլովակիա՝ Բրեժնևյան դոկտրինի ոչ պաշտոնական հայտարարումից հետո։