اولین لشکرکشی ناپلئون به ایتالیا

در این نبرد دو ستون اتریشی هابسبورگ تحت هدایت کلی یوهان پیتر بولیو به یک تیپ تقویت شده فرانسوی به رهبری ژان باپتیست سروونی حمله کردند.پس از درگیری چند ساعته، اتریشی ها سروونی را مجبور کردند که در امتداد ساحل به سمت غرب به سمت ساوونا عقب نشینی کند.در بهار 1796، Beaulieu به عنوان فرمانده جدید ارتش های ترکیبی اتریش و پادشاهی ساردینیا-پیمونت در شمال غربی ایتالیا منصوب شد.شماره مقابل او نیز در شغل فرماندهی ارتش تازه کار بود.ناپلئون بناپارت از پاریس برای هدایت ارتش فرانسه ایتالیا وارد شد.بناپارت بلافاصله برنامه ریزی یک حمله را آغاز کرد، اما بولیو ابتدا با حمله به نیروی تا حدودی بیش از حد سروونی حمله کرد.

فرانسوی ها در نبردی که در نزدیکی روستای قاهره مونتنوت در پادشاهی پیمونت ساردینیا درگرفت، پیروز شدند.در 11 آوریل، آرژانتو 3700 مرد را در چندین حمله به قله کوه فرانسوی هدایت کرد اما نتوانست آن را تصرف کند.در صبح روز دوازدهم، بناپارت نیروهای زیادی را علیه نیروهای آرژانتو متمرکز کرد.قوی‌ترین فشار فرانسوی‌ها از سمت قله کوه صورت گرفت، اما نیروی دوم بر جناح راست ضعیف اتریش افتاد و آن را تحت تأثیر قرار داد.در عقب نشینی عجولانه خود از میدان، نیروی آرژانتو به شدت شکست خورد و به شدت به هم ریخت.این حمله علیه مرز بین ارتش اتریش و ساردین، ارتباط بین دو متحد را تهدید می کرد.

فرانسوی ها 700 نفر را در حملات بی نتیجه خود در 13 آوریل از دست دادند.988 مرد پروورا فقط 96 کشته و زخمی متحمل شدند، اما بقیه اسیر جنگ شدند.تسلیم قلعه باعث شد تا حمله فرانسوی ها ادامه یابد.

ناپلئون بناپارت پس از شکست موفقیت‌آمیز جناح راست اتریشی در نبرد مونتنوت، به برنامه خود برای جدا کردن ارتش اتریشی ژنرال یوهان بولیو از ارتش پادشاهی پیمونت ساردینیا به رهبری ژنرال میکل آنژ کولی ادامه داد.فرانسوی‌ها با گرفتن دفاع در دگو، تنها جاده‌ای را که دو ارتش می‌توانستند با یکدیگر ارتباط برقرار کنند، کنترل می‌کنند.دفاع شهر شامل یک قلعه بر روی بلوف و کارهای خاکی بر روی زمین های مرتفع بود، و توسط یک نیروی کوچک مختلط، متشکل از واحدهای هر دو ارتش اتریش و پیمونت-ساردینی نگهداری می شد.نبرد دوم دگو در 14 و 15 آوریل 1796 در طول جنگ های انقلابی فرانسه بین نیروهای فرانسوی و نیروهای اتریش-ساردینی انجام شد.پیروزی فرانسه منجر به رانده شدن اتریش ها به شمال شرق و دوری از متحدان پیدمونت شد.بلافاصله پس از آن، بناپارت ارتش خود را در یک حرکت بی امان به سمت غرب علیه نیروهای اتریش-ساردینی کولی به راه انداخت.

پیروزی فرانسه در نبرد موندووی به این معنی بود که آنها کوه های آلپ لیگوریا را پشت سر خود قرار داده بودند، در حالی که دشت های پیمونت در مقابل آنها قرار داشت.یک هفته بعد، پادشاه ویکتور آمادئوس سوم برای صلح شکایت کرد و پادشاهی خود را از ائتلاف اول خارج کرد.شکست متحد ساردینی آنها استراتژی هابسبورگ اتریش را ویران کرد و منجر به از دست دادن شمال غربی ایتالیا به جمهوری اول فرانسه شد.به گفته مورخ Gunther E. Rothenberg، نیروهای بناپارت 600 کشته و زخمی از 17500 نفر را از دست دادند.Piedmontese 8 توپ از دست داد و 1600 مرد از 13000 نفر کشته، زخمی و اسیر شدند.

پس از مکثی کوتاه، بناپارت یک مانور جناحی درخشان انجام داد و از پو در پیاچنزا عبور کرد و تقریباً خط عقب نشینی اتریش را قطع کرد.این تهدید ارتش اتریش را مجبور به عقب نشینی به سمت شرق کرد.

نبرد لودی یک درگیری تعیین کننده نبود زیرا ارتش اتریش با موفقیت فرار کرده بود.اما این عنصر به یک عنصر اصلی در افسانه ناپلئون تبدیل شد و به گفته خود ناپلئون، به او کمک کرد که او را متقاعد کند که از سایر ژنرال ها برتر است و سرنوشت او را به دستیابی به دستاوردهای بزرگ سوق خواهد داد.فرانسوی ها بعد از آن میلان را گرفتند.

در اوایل ماه مه، ارتش فرانسه بناپارت در نبردهای فومبیو و لودی پیروز شد و بر استان لمباردی اتریش تسلط یافت.بولیو میلان را تخلیه کرد به جز یک پادگان 2000 نفری که در ارگ باقی گذاشت.در اواسط ماه مه، فرانسوی ها میلان و برشا را اشغال کردند.در این زمان، ارتش مجبور شد برای سرکوب شورش در پاویا مکث کند.در روستای بیناسکو، فرانسوی ها به طرز فجیعی جمعیت مردان بالغ را قتل عام کردند.بولیو با گشت زنی های قوی در غرب رودخانه، ارتش خود را به عقب کشید.او فوراً سعی کرد قلعه مانتوا را در حالتی قرار دهد که بتواند محاصره کند.این اقدام ارتش اتریش را مجبور کرد تا به سمت شمال دره آدیجه به سمت ترنتو عقب نشینی کند و قلعه مانتوآ را به محاصره فرانسوی ها رها کند.

مانتوا قوی ترین پایگاه اتریش در ایتالیا بود.در همین حال، اتریشی ها به سمت شمال و در دامنه های تیرول عقب نشینی کردند.در طی محاصره مانتوآ که از 4 ژوئیه 1796 تا 2 فوریه 1797 با یک وقفه کوتاه به طول انجامید، نیروهای فرانسوی به فرماندهی کلی ناپلئون بناپارت یک پادگان بزرگ اتریشی را در مانتوا ماه ها محاصره و محاصره کردند تا اینکه تسلیم شد.این تسلیم نهایی، همراه با خسارات سنگینی که طی چهار تلاش نافرجام برای امدادرسانی متحمل شد، به طور غیرمستقیم منجر به شکایت اتریشی ها برای صلح در سال 1797 شد.

در ماه های ژوئیه و آگوست، اتریش ارتش جدیدی را به رهبری داگوبرت وورمسر به ایتالیا فرستاد.وورمسر در امتداد سمت شرقی دریاچه گاردا به سمت مانتوا حمله کرد و پیتر کواسدانوویچ را به سمت غرب فرستاد تا بناپارت را در بر بگیرد.بناپارت از اشتباه اتریشها در تقسیم نیروهایشان برای شکست دادن آنها به تفصیل سوء استفاده کرد، اما با این کار، محاصره مانتوآ را که شش ماه دیگر ادامه داشت، رها کرد.یک هفته اقدامات سخت که در 29 ژوئیه آغاز شد و در 4 اوت به پایان رسید، منجر به عقب نشینی نیروهای به شدت تخریب شده کواسدانوویچ شد.

کاستیلیونه اولین تلاش ارتش اتریش برای شکستن محاصره مانتوآ توسط فرانسه بود که قلعه اولیه اتریش در شمال ایتالیا بود.برای رسیدن به این هدف، وورمسر قصد داشت چهار ستون همگرا را علیه فرانسوی ها رهبری کند.تا آنجا که بناپارت محاصره را برداشت تا نیروی انسانی کافی برای مقابله با تهدید را داشته باشد، موفق شد.اما مهارت او و سرعت راهپیمایی نیروهایش به فرمانده ارتش فرانسه اجازه داد تا ستون های اتریشی را از هم جدا نگه دارد و هر یک را با جزئیات در مدت حدود یک هفته شکست دهد.اگرچه آخرین حمله جناحی پیش از موعد انجام شد، با این وجود به پیروزی منجر شد.اتریشی‌های بیش‌تر شکست خوردند و در امتداد خطی از تپه‌ها به گذرگاه رودخانه در Borghetto رانده شدند، جایی که در آن سوی رودخانه Mincio بازنشسته شدند.این نبرد یکی از چهار پیروزی معروف بناپارت در طول جنگ ائتلاف اول، بخشی از جنگ های انقلاب فرانسه بود.بقیه باسانو، آرکول و ریوولی بودند.

در سپتامبر، بناپارت به سمت شمال علیه ترنتو در تیرول لشکرکشی کرد، اما وورمسر قبلاً در کنار دره رود برنتا به سمت مانتوا حرکت کرده بود و نیروی پل داویدویچ را برای جلوگیری از فرانسوی ها باقی گذاشت.این اقدام در دومین امداد از محاصره مانتوا انجام شد.اتریشی ها در حالی که دو لشکر را به سمت شرق و سپس به سمت جنوب پایین دره رودخانه برنتا به سمت باسانو دل گراپا منتقل کردند، سپاه داوودوویچ را در دره آدیگه بالا ترک کردند.فرمانده ارتش اتریش داگوبرت فون وورمسر قصد داشت از باسانو به سمت مانتوآ به سمت جنوب غربی حرکت کند و مانور را در جهت عقربه های ساعت تکمیل کند.در همین حال، داوودوویچ تهدید می کرد که از شمال فرود می آید تا توجه فرانسوی ها را پرت کند.حرکت بعدی بناپارت با انتظارات اتریشی ها مطابقت نداشت.فرمانده فرانسوی با سه لشکر به سمت شمال پیشروی کرد، نیرویی که بسیار بیشتر از داوودویچ بود.فرانسوی ها به طور پیوسته مدافعان اتریش را در طول روز تحت فشار قرار دادند و بعد از ظهر آنها را شکست دادند.داوودویچ به خوبی به سمت شمال عقب نشینی کرد.این موفقیت به بناپارت اجازه داد وورمسر را از دره برنتا تا باسانو دنبال کند و در نهایت او را در داخل دیوارهای مانتوا به دام بیندازد.

اولین نقش برجسته مانتوا در نبردهای لوناتو و کاستیلیونه در اوایل ماه اوت شکست خورد.این شکست باعث شد وورمسر به سمت شمال در دره رود آدیجه عقب نشینی کند.در همین حال، فرانسوی ها پادگان اتریشی مانتوا را مجدداً سرمایه گذاری کردند.فلدمارشال وورمسر و رئیس ستاد جدیدش فلدمارشال فرانتس فون لاوئر، به دستور امپراتور فرانسیس دوم برای تسکین فوری مانتوآ، استراتژی را ترسیم کردند.وورمسر با گذاشتن پل داویدویچ و 13700 سرباز برای دفاع از ترنتو و نزدیکی به شهرستان تیرول، دو لشکر را به سمت شرق و سپس به سمت جنوب دره برنتا هدایت کرد.هنگامی که او به لشکر بزرگ یوهان مزاروس در باسانو پیوست، 20000 مرد داشت.از باسانو، وورمسر به سمت مانتوا حرکت می کرد، در حالی که داویدویچ دفاع دشمن را از شمال بررسی می کرد و به دنبال فرصتی مناسب برای حمایت از مافوق خود بود.ناپلئون به دنبال ورمسر در دره برنتا رفت.این نامزدی در طول تلاش دوم اتریش برای افزایش محاصره مانتو رخ داد.این یک پیروزی فرانسه بود.اتریشی ها توپخانه و چمدان های خود را رها کردند و آذوقه ها، توپ ها و استانداردهای نبرد را به فرانسوی ها از دست دادند.وورمسر انتخاب شد تا با بخش بزرگی از سربازان بازمانده خود به سمت مانتوا راهپیمایی کند.اتریشی ها از تلاش های بناپارت برای رهگیری آنها طفره رفتند اما پس از یک نبرد شدید در 15 سپتامبر به شهر رانده شدند.این باعث شد که نزدیک به 30000 اتریشی در این قلعه به دام افتاده باشند.این تعداد به دلیل بیماری، تلفات جنگی و گرسنگی به سرعت کاهش یافت.

بناپارت به شدت قدرت داویدویچ را دست کم گرفت.برای مقابله با رانش شمالی، او یک لشکر 10500 سرباز را زیر نظر ژنرال لشکر واوبوا مستقر کرد.شروع تهاجم داوودوویچ به یک رشته درگیری منجر شد که در 27 اکتبر آغاز شد.در 2 نوامبر، فرانسوی ها به اتریش ها در Cembra حمله کردند.اگرچه ووبوا 1100 تلفات به دشمنانش به قیمت فقط 650 فرانسوی وارد کرد، او تصمیم گرفت تا روز بعد زمانی که داوودوویچ حرکت رو به جلو خود را از سر گرفت، به کالیانو عقب نشینی کند.این درگیری ها با شکست فرانسوی ها به پایان رسید که مجبور به عقب نشینی موقت شدند و یکی از معدود موفقیت هایی بود که توسط سربازان امپراتوری در برابر نیروهای ناپلئونی به دست آمد.

نبرد کالیانو در 6 و 7 نوامبر 1796 شاهد بود که یک سپاه اتریشی به فرماندهی پل داویدوویچ یک لشکر فرانسوی به کارگردانی کلود بلگراند دوووا را شکست داد.این نامزدی بخشی از سومین تلاش اتریش برای تسکین محاصره فرانسه از مانتوا بود.

اتریشی ها ارتش دیگری را به فرماندهی یوزف آلوینچی علیه بناپارت در نوامبر فرستادند.اتریشی ها دوباره تلاش خود را تقسیم کردند و سپاه داویدویچ را از شمال فرستادند در حالی که بدنه اصلی آلوینچی از شرق حمله کرد.اتریشی ها حملات مداوم فرانسه را در نبردی که در آن هر دو طرف متحمل خسارات سنگینی شدند دفع کردند.این نامزدی که دو ماه پس از نبرد مشهورتر باسانو اتفاق افتاد، اولین شکست تاکتیکی کار بناپارت را رقم زد.

در نبرد کالدیرو در 12 نوامبر 1796، ارتش هابسبورگ به رهبری یوزف آلوینچی با ارتش جمهوری اول فرانسه به فرماندهی ناپلئون بناپارت جنگید.فرانسوی ها به مواضع اتریش حمله کردند، که در ابتدا توسط گارد پیشروی ارتش تحت رهبری شاهزاده فردریش فرانتس ژاور از هوهنزولرن-هچینگن نگهداری می شد.مدافعان محکم نگه داشتند تا اینکه بعد از ظهر نیروهای کمکی برای عقب راندن فرانسوی ها رسید.این یک شکست تاکتیکی نادر برای بناپارت بود، که نیروهایش پس از متحمل شدن تلفات بیشتر از دشمنان خود، عصر همان روز به ورونا عقب نشینی کردند.

این نبرد شاهد مانور جسورانه ارتش فرانسوی ناپلئون بناپارت ایتالیا بود تا ارتش اتریش به رهبری یوزف آلوینچی را کنار بزند و خط عقب نشینی آن را قطع کند.پیروزی فرانسه در طول سومین تلاش اتریش برای رفع محاصره مانتوا یک رویداد بسیار مهم بود.آلوینچی قصد داشت یک حمله دو جانبه علیه ارتش بناپارت انجام دهد.فرمانده اتریشی به پل داویدویچ دستور داد تا با یک سپاه در امتداد دره رود آدیگه به ​​سمت جنوب پیشروی کند در حالی که آلوینچی ارتش اصلی را در پیشروی از شرق رهبری می کرد.اتریشی ها امیدوار بودند که محاصره مانتوایی را که داگوبرت زیگموند فون وورمسر با یک پادگان بزرگ به دام افتاده بود، بالا ببرند.اگر دو ستون اتریشی به هم متصل می‌شدند و اگر نیروهای ورمسر آزاد می‌شدند، چشم‌انداز فرانسه تاسف‌بار بود.داوودوویچ در کالیانو مقابل کلود هانری بلگراند دی ووبوا به پیروزی رسید و ورونا را از شمال تهدید کرد.در همین حال، آلوینچی یک حمله بناپارت را در باسانو دفع کرد و تقریباً تا دروازه‌های ورونا پیشروی کرد، جایی که او دومین حمله فرانسوی را در کالدیرو شکست داد.بناپارت با ترک لشکر شکست خورده Vaubois برای مهار داوودویچ، همه افراد موجود را جمع کرد و سعی کرد با عبور از Adige جناح چپ آلوینچی را بچرخاند.به مدت دو روز، فرانسوی ها به موقعیت دفاع شده اتریش در آرکول بدون موفقیت حمله کردند.حملات مداوم آنها سرانجام آلوینچی را مجبور به عقب نشینی در روز سوم کرد.آن روز داوودویچ واوبوا را شکست داد، اما دیگر دیر شده بود.پیروزی بناپارت در آرکول به او اجازه داد تا در مقابل داویدویچ تمرکز کند و او را تا دره آدیجه تعقیب کند.آلوینچی که تنها ماند، دوباره ورونا را تهدید کرد.اما بدون حمایت همکارش، فرمانده اتریشی برای ادامه کارزار ضعیف تر از آن بود و دوباره عقب نشینی کرد.وورمسر تلاش کرد تا شکست بخورد، اما تلاش او خیلی دیر در کمپین انجام شد و تأثیری در نتیجه نداشت.سومین تلاش امدادی با کمترین حاشیه شکست خورد.

نبرد ریوولی یک پیروزی کلیدی در مبارزات فرانسه در ایتالیا علیه اتریش بود.23000 فرانسوی ناپلئون بناپارت حمله 28000 اتریشی تحت فرماندهی ژنرال توپخانه جوزف آلوینچی را شکست دادند و به چهارمین و آخرین تلاش اتریش برای رفع محاصره مانتوا پایان دادند.ریوولی درخشش ناپلئون را به عنوان یک فرمانده نظامی بیشتر نشان داد و منجر به تثبیت شمال ایتالیا توسط فرانسه شد.

پس از نبرد ریوولی، ژوبرت و ری تعقیب موفقیت آمیز آلوینچی را آغاز کردند، اما ستون های او را نابود کردند، بقایای آن ها با سردرگمی به سمت شمال به دره آدیجه گریختند.نبرد ریوولی بزرگترین پیروزی بناپارت در آن زمان بود.پس از آن او توجه خود را به جیووانی دی پروورا معطوف کرد.در 13 ژانویه سپاه او (9000 نفر) از شمال لگنانو عبور کرده بود و مستقیماً به سمت امداد مانتوایی که توسط نیروهای فرانسوی به رهبری ژان سروریه محاصره شده بود، حرکت کردند.شب 15 ژانویه پروورا پیامی به داگوبرت زیگموند فون وورمسر فرستاد تا در یک حمله هماهنگ انجام شود.در 16 ژانویه، زمانی که وورمسر حمله کرد، توسط سروریر به مانتوا بازگردانده شد.اتریشی ها از جلو توسط Masséna (که نیرو از ریوولی لشکر کشی کرده بود) و از عقب توسط لشگر Pierre Augereau مورد حمله قرار گرفتند و بنابراین مجبور شدند کل نیرو را تسلیم کنند.ارتش اتریش در شمال ایتالیا دیگر وجود نداشت.در 2 فوریه مانتوآ با پادگان 16000 نفری خود تسلیم شد که تمام ارتش 30000 نفری باقی مانده بود.نیروها با «افتخارات جنگی» بیرون رفتند و سلاح‌های خود را زمین گذاشتند.وورمسر با کارکنانش و یک اسکورت اجازه یافتند آزاد شوند.بقیه پس از سوگند یاد کردند که به مدت یک سال در برابر فرانسوی ها خدمت نکنند، به اتریش فرستاده شدند، 1500 اسلحه در قلعه پیدا شد.

فرانسوی‌ها به کشورهای پاپ حمله کردند که انگیزه آن کشته شدن ژنرال فرانسوی ماتورین-لئونارد دوفو در دسامبر 1797 بود. ژنرال های بناپارتتحت حکومت فرانسه - دایرکتوری - قرار گرفت و شامل سرزمینی بود که از کشورهای پاپ تسخیر شده بود.پاپ پیوس ششم به اسارت گرفته شد، در 20 فوریه 1798 از رم اسکورت شد و به فرانسه تبعید شد، جایی که بعداً درگذشت.

در این نبرد، سه لشکر از ارتش جمهوری اول فرانسه به فرماندهی ناپلئون بناپارت به چندین ستون از ارتش اتریشی هابسبورگ در حال عقب نشینی به رهبری آرشیدوک چارلز، دوک تشن حمله کردند.در سه روز نبرد سردرگم، لشکرهای فرانسوی به کارگردانی آندره ماسنا، ژان ژوزف گیو و ژان ماتیو فیلیبر سروریه موفق شدند گذرگاه تارویس را مسدود کنند و 3500 اتریشی به رهبری آدام باژالیکس فون باجاهازا را دستگیر کنند.

معاهده لئوبن یک آتش بس عمومی و توافقنامه صلح اولیه بین امپراتوری مقدس روم و جمهوری اول فرانسه بود که به جنگ ائتلاف اول پایان داد.در 18 آوریل 1797 در Eggenwaldsches Gartenhaus، در نزدیکی Leoben، توسط ژنرال ماکسیمیلیان فون مرولد و مارکیز گالو به نمایندگی از امپراتور فرانسیس دوم و توسط ژنرال ناپلئون بناپارت از طرف دفتر راهنمای فرانسوی امضا شد.در 24 مه در مونتبلو تصویب نامه ها مبادله شد و این معاهده بلافاصله اجرایی شد.یافته های کلیدی:کارزار بناپارت در پایان دادن به جنگ ائتلاف اول مهم بود.