Падчас Другой сусветнай вайныІталія пад кіраўніцтвам Беніта Мусаліні акупавала Чарнагорыю ў 1941 годзе і далучыла да Каралеўства Італіі вобласць Котар (Катара), дзе было невялікае насельніцтва, якое размаўляла на венецыянскай мове.Марыянеткавае Каралеўства Чарнагорыя было створана пад фашысцкім кантролем, а Крсто Зрноў Попавіч вярнуўся з выгнання ў Рым у 1941 годзе, каб паспрабаваць узначаліць партыю Зеленашы («Зялёныя»), якая падтрымлівала аднаўленне чарнагорскай манархіі.Гэтае апалчэнне называлася Лаўчэнскай брыгадай.Чарнагорыя была ахоплена жудаснай партызанскай вайной, галоўным чынам пасля таго, як нацысцкая Германія змяніла пераможаных італьянцаў у верасні 1943 года.Падчас Другой сусветнай вайны, як і ў многіх іншых частках Югаславіі, Чарнагорыя была ўцягнутая ў нейкую грамадзянскую вайну.Акрамя чарнагорскіх зялёных, дзвюма асноўнымі фракцыямі былі чэтніцкая югаслаўская армія, якая прысягнула на вернасць ураду ў выгнанні і складалася ў асноўным з чарнагорцаў, якія дэкларавалі сябе як сербы (многія з яе членаў былі чарнагорскімі белымі), і югаслаўскія партызаны, мэтай якіх было стварэнне Сацыялістычнай Югаславіі пасля вайны.Паколькі абедзве фракцыі мелі некаторае падабенства ў сваіх мэтах, асабліва тых, якія тычыліся аб'яднанай Югаславіі і супраціўлення супраць краін восі, абодва бакі ўзяліся за рукі і ў 1941 годзе пачалі паўстанне 13 ліпеня, першае арганізаванае паўстанне ў акупаванай Еўропе.Гэта адбылося ўсяго праз два месяцы пасля таго, як Югаславія капітулявала і вызваліла большую частку тэрыторыі Чарнагорыі, але паўстанцы не змаглі аднавіць кантроль над буйнымі гарадамі.Пасьля няўдалых спробаў вызваленьня гарадоў Плеўля і Калашын італьянцы, узмоцненыя немцамі, адбілі ўсю паўстанцкую тэрыторыю.На ўзроўні кіраўніцтва рознагалоссі адносна дзяржаўнай палітыкі (цэнтралістычная манархія супраць федэратыўнай сацыялістычнай рэспублікі) у выніку прывялі да расколу паміж двума бакамі;адтуль яны сталі ворагамі.Пастаянна абедзве групоўкі спрабавалі заваяваць падтрымку сярод насельніцтва.Аднак у рэшце рэшт чэтнікі ў Чарнагорыі страцілі падтрымку сярод насельніцтва, як і іншыя групоўкі чэтнікаў у Югаславіі.Фактычны лідэр чэтнікаў у Чарнагорыі Паўле Джурышыч разам з іншымі вядомымі дзеячамі руху, такімі як Душан Арсавіч і Георгі Лашыч, былі прызнаныя адказнымі за масавыя забойствы мусульманскага насельніцтва ва ўсходняй Босніі і Санджаку ў 1944 годзе. Іх ідэалогія аднастайнай Сербіі унутры Югаславіі аказалася галоўнай перашкодай для вярбоўкі лібералаў, меншасцяў і чарнагорцаў, якія разглядалі Чарнагорыю як нацыю са сваёй уласнай ідэнтычнасцю.Гэтыя фактары, у дадатак да таго, што некаторыя чэтнікі вялі перамовы з краінамі Восі, прывялі да таго, што чэтніцкая югаслаўская армія страціла падтрымку сярод саюзнікаў у 1943 г. У тым жа годзе Італія, якая да таго часу кіравала акупаванай зонай, капітулявала і быў заменены Германіяй, і баі працягваліся.Падгорыца была вызвалена сацыялістычнымі партызанамі 19 снежня 1944 года, і вызваленчая вайна была выйграна.Ёсіп Броз Ціта прызнаў велізарны ўклад Чарнагорыі ў вайну супраць краін Восі, стварыўшы яе адной з шасці рэспублік Югаславіі.