Wojna pierwszej koalicji

Królewski lot do Varennes w nocy z 20 na 21 czerwca 1791 r. był znaczącym epizodem rewolucji francuskiej , w której król Francji Ludwik XVI, królowa Maria Antonina i ich najbliższa rodzina bezskutecznie próbowali uciec zParyża w celu zainicjowania kontrataku. -rewolucja na czele lojalnych wojsk pod dowództwem oficerów rojalistów skupionych w Montmédy w pobliżu granicy.Uciekli tylko do małego miasteczka Varennes-en-Argonne, gdzie zostali aresztowani po tym, jak zostali rozpoznani na poprzednim przystanku w Sainte-Menehould.

Rewolucja haitańska była udanym powstaniem samozwolonych niewolników przeciwko francuskim rządom kolonialnym w Saint-Domingue, obecnie suwerennym państwie Haiti.Bunt rozpoczął się 22 sierpnia 1791 r., A zakończył w 1804 r. Niepodległością byłej kolonii.Wzięli w nim udział czarni, Mulaci, Francuzi, Hiszpanie, Brytyjczycy i Polacy, a były niewolnik Toussaint Louverture okazał się najbardziej charyzmatycznym bohaterem Haiti.Rewolucja była jedynym powstaniem niewolników, które doprowadziło do powstania państwa, które było zarówno wolne od niewolnictwa (choć nie od pracy przymusowej), jak i rządzone przez nie-białych i byłych jeńców.Obecnie jest powszechnie postrzegany jako decydujący moment w historii świata atlantyckiego.

Deklaracja z Pillnitz była oświadczeniem wydanym 27 sierpnia 1791 r. na zamku Pillnitz niedaleko Drezna (Saksonia) przez Fryderyka Wilhelma II z Prus i Habsburgów, Świętego Cesarza Rzymskiego Leopolda II, który był bratem Marii Antoniny.Zadeklarował wspólne poparcie Świętego Cesarstwa Rzymskiego i Prus dla króla Francji Ludwika XVI przeciwko rewolucji francuskiej.Od rewolucji francuskiej w 1789 roku Leopold był coraz bardziej zaniepokojony bezpieczeństwem swojej siostry Marie-Antoinette i jej rodziny, ale czuł, że jakakolwiek interwencja w sprawy francuskie tylko zwiększy ich niebezpieczeństwo.W tym samym czasie wielu francuskich arystokratów uciekało z Francji i osiedlało się w sąsiednich krajach, szerząc strach przed rewolucją i agitując o zagraniczne wsparcie dla Ludwika XVI.Po tym, jak Louis i jego rodzina uciekliz Paryża w nadziei na wzniecenie kontrrewolucji, znanej jako ucieczka do Varennes w czerwcu 1791 r., Louis został zatrzymany i wrócił do Paryża i przetrzymywany pod uzbrojoną strażą.6 lipca 1791 r. Leopold wydał okólnik z Padwy, wzywając władców Europy do przyłączenia się do niego w żądaniu wolności Ludwika.

Władze francuskie zaniepokoiły się agitacją emigracyjnej szlachty za granicą, zwłaszcza w austriackich Niderlandach i mniejszych landach Niemiec.Ostatecznie Francja jako pierwsza wypowiedziała wojnę Austrii, a Zgromadzenie głosowało za wojną 20 kwietnia 1792 r. Nowo mianowany minister spraw zagranicznych Charles François Dumouriez przygotował inwazję na austriackie Niderlandy, gdzie spodziewał się powstania miejscowej ludności przeciwko panowaniu austriackiemu.Jednak rewolucja całkowicie zdezorganizowała armię francuską, która nie miała wystarczających sił do inwazji.Jego żołnierze uciekli na pierwsze oznaki bitwy (bitwa pod Marquain), masowo dezerterując, w jednym przypadku mordując generała Théobalda Dillona.

Manifest brunszwicki był proklamacją wydaną przez Karola Wilhelma Ferdynanda, księcia Brunszwiku, dowódcę armii alianckiej (głównie austriackiej i pruskiej), w dniu 25 lipca 1792 r. Do ludnościParyża we Francji podczas wojny pierwszej koalicji.Manifest zagroził, że jeśli francuska rodzina królewska zostanie skrzywdzona, skrzywdzona zostanie francuska ludność cywilna.Mówiono, że był to środek mający na celu zastraszenie Paryża, ale raczej pomógł w dalszym pobudzeniu coraz bardziej radykalnej rewolucji francuskiej i ostatecznie doprowadził do wojny między rewolucyjną Francją a monarchiami kontrrewolucyjnymi.

Powstanie z 10 sierpnia 1792 r. było decydującym wydarzeniem rewolucji francuskiej, kiedy uzbrojeni rewolucjoniści wParyżu , coraz bardziej skonfliktowani z monarchią francuską, zaatakowali Pałac Tuileries.Konflikt doprowadził Francję do zniesienia monarchii i ustanowienia republiki.Konflikt między królem Francji Ludwikiem XVI a nowym rewolucyjnym Zgromadzeniem Ustawodawczym tego kraju nasilił się wiosną i latem 1792 r., Gdy Ludwik zawetował radykalne środki przegłosowane przez Zgromadzenie.Napięcia gwałtownie przyspieszyły 1 sierpnia, kiedy do Paryża dotarły wieści, że dowódca sprzymierzonych armii pruskiej i austriackiej wydał Manifest z Brunszwiku, grożąc „niezapomnianą zemstą” Paryżowi w przypadku wyrządzenia krzywdy monarchii francuskiej.10 sierpnia Gwardia Narodowa Komuny Paryskiej oraz fédérés z Marsylii i Bretanii wtargnęli do królewskiej rezydencji w pałacu Tuileries w Paryżu, bronionej przez gwardię szwajcarską.Setki gwardzistów szwajcarskich i 400 rewolucjonistów zginęło w bitwie, a Ludwik i rodzina królewska schronili się w Zgromadzeniu Ustawodawczym.Formalny koniec monarchii nastąpił sześć tygodni później, 21 września, jako jeden z pierwszych aktów nowego Zjazdu Narodowego, który następnego dnia ustanowił Republikę.

Bitwa pod Valmy, znana również jako Kanonada Valmy, była pierwszym dużym zwycięstwem armii francuskiej podczas wojen o niepodległość, które nastąpiły po rewolucji francuskiej.Do bitwy doszło 20 września 1792 r., gdy wojska pruskie dowodzone przez księcia Brunszwiku podjęły próbę marszu na Paryż.Generałowie François Kellermann i Charles Dumouriez zatrzymali natarcie w pobliżu północnej wioski Valmy w Szampanii-Ardenach.W tej wczesnej fazie wojen o niepodległość - znanej jako wojna pierwszej koalicji - nowy rząd francuski był prawie pod każdym względem niesprawdzony, a zatem małe, lokalne zwycięstwo pod Valmy stało się ogromnym psychologicznym zwycięstwem całej rewolucji.Wynik był całkowicie nieoczekiwany przez współczesnych obserwatorów - usprawiedliwienie dla francuskich rewolucjonistów i oszałamiająca porażka osławionej armii pruskiej.Zwycięstwo ośmieliło nowo zebraną Konwencję Narodową do formalnego ogłoszenia końca monarchii we Francji i ustanowienia Republiki Francuskiej.Valmy pozwolił na rozwój Rewolucji i wszystkich wynikających z niej efektów falowania, i dlatego historycy uważają ją za jedną z najważniejszych bitew w historii.

Bitwa pod Jemappes miała miejsce w pobliżu miasta Jemappes w Hainaut w austriackich Niderlandach (obecnie Belgia), niedaleko Mons podczas wojny pierwszej koalicji, będącej częścią francuskich wojen o niepodległość.Jedna z pierwszych głównych bitew ofensywnych tej wojny, była zwycięstwem armii nowo powstałej Republiki Francuskiej, a francuska Armée du Nord, w skład której wchodziło wielu niedoświadczonych ochotników, pokonała znacznie mniejszą regularną armię austriacką.

Francuskie wojny o niepodległość ponownie nasiliły się na początku 1793 roku.Nowe mocarstwa weszły do ​​I Koalicji kilka dni po egzekucji króla Ludwika XVI 21 stycznia.Wśród nich znalazły sięHiszpania i Portugalia .Następnie 1 lutego Francja wypowiedziała wojnę Wielkiej Brytanii i Holandii .W kolejnych miesiącach trzy inne mocarstwa dokonały inwazji na terytorium w większości francuskojęzyczne, co skłoniło Francję do zgromadzenia w kraju armii liczącej 1 200 000 żołnierzy.Bardzo wznoszący się jakobini dokonali egzekucji tysięcy sprawdzonych i podejrzanych dysydentów w końcowej, kulminacyjnej fazie panowania terroru.Siły kontrrewolucyjne przekazały Tulon Wielkiej Brytanii i Hiszpanii 29 sierpnia, zdobywając znaczną część francuskiej marynarki wojennej, port, którego Dugommier (z pomocą młodego Napoleona Bonaparte) nie odzyskał do 19 grudnia.W tych miesiącach bitwę na północnej granicy we wrześniu wygrała Francja, w której zniesiono głównie brytyjskie oblężenie Dunkierki.Rok zakończył się wraz z rządem Francji, Konwencją Narodową, która położyła podwaliny pod Pierwszą Republikę Francuską, rozpoczęła następny rok, odpierając ataki z południa i południowego wschodu, ale po nieudanym kontrataku do Piemontu (w kierunku Turynu).

Podczas masakr wrześniowych stracono od 1100 do 1600 więźniów przetrzymywanych w paryskich więzieniach, z których zdecydowaną większość stanowili zwykli przestępcy.22 września Konwencja zastąpiła monarchię Pierwszą Republiką Francuską i wprowadziła nowy kalendarz, w którym rok 1792 stał się „rokiem pierwszym”.Kilka następnych miesięcy zajęło proces Citoyena Louisa Capeta, dawniej Ludwika XVI.Podczas gdy Konwencja była równo podzielona w kwestii jego winy, członkowie byli pod coraz większym wpływem radykałów skupionych w klubach jakobińskich i Komunie Paryskiej.16 stycznia 1793 został skazany, a 21 stycznia stracony na gilotynie.

Wojna w Wandei była kontrrewolucją w regionie Wandei we Francji podczas rewolucji francuskiej.Wandea to region przybrzeżny położony bezpośrednio na południe od Loary w zachodniej Francji.Początkowo wojna była podobna do XIV-wiecznego powstania chłopskiego Jacquerie , ale szybko nabrała tematów uważanych przez rząd jakobiński w Paryżu za kontrrewolucyjne i rojalistyczne.Powstanie na czele z nowo utworzoną Armią Katolicko-Królewską było porównywalne z Chouannerie, które miało miejsce w rejonie na północ od Loary.

W odpowiedzi na tę rozpaczliwą sytuację, w stanie wojny z państwami europejskimi i powstania, składający petycje z Paryża i federacje zażądali, aby Konwencja uchwaliła levée en masse.W odpowiedzi członek Konwentu Bertrand Barère zwrócił się do Konwentu o „wydanie uroczystej deklaracji, że cały naród francuski powstanie w obronie swojej niepodległości”.Konwencja spełniła prośbę Barere 16 sierpnia, kiedy oświadczyli, że levée en masse zostanie uchwalona.Wszyscy niezamężni, pełnosprawni mężczyźni w wieku od 18 do 25 lat zostali zarekwirowani ze skutkiem natychmiastowym do służby wojskowej.To znacznie zwiększyło liczbę żołnierzy w armii, osiągając szczyt około 1 500 000 we wrześniu 1794 r., Chociaż rzeczywista siła bojowa prawdopodobnie nie przekraczała 800 000.Mimo całej retoryki lewée en masse nie było popularne;dezercja i unikanie były wysokie.Jednak wysiłek był wystarczający, aby odwrócić losy wojny i nie było potrzeby dalszego poboru aż do 1797 r., Kiedy to wprowadzono trwalszy system rocznych poborów.Jej główny rezultat, obrona francuskich granic przed wszelkimi wrogami, zaskoczył i zszokował Europę.Lewée en masse było również skuteczne w tym, że poprzez wystawienie na pole wielu ludzi, nawet nieprzeszkolonych, wymagało od przeciwników Francji obsadzenia wszystkich fortec i powiększenia własnych stałych armii, znacznie przekraczających ich możliwości opłacenia zawodowych żołnierzy.

Oblężenie Tulonu (29 sierpnia - 19 grudnia 1793) było starciem wojskowym, które miało miejsce podczas buntów federalistów podczas francuskich wojen o niepodległość .Została podjęta przez siły republikańskie przeciwko rojalistycznym rebeliantom wspieranym przez siły anglo-hiszpańskie w mieście Tulon na południu Francji.To właśnie podczas tego oblężenia młody Napoleon Bonaparte po raz pierwszy zdobył sławę i awans, kiedy jego plan, zakładający zdobycie fortyfikacji nad portem, został uznany za zmuszenie miasta do kapitulacji i wycofania floty anglo-hiszpańskiej.Brytyjskie oblężenie w 1793 roku było pierwszym zaangażowaniem Royal Navy w rewolucję francuską.

Przez całą zimę 1792 i wiosnę 1793Paryż był nękany przez zamieszki żywnościowe i masowy głód.Nowa konwencja niewiele zrobiła, aby zaradzić temu problemowi, aż do późnej wiosny 1793 r., Zajęta zamiast tego sprawami wojennymi.Wreszcie, 6 kwietnia 1793 r., Konwencja utworzyła Komitet Bezpieczeństwa Publicznego i otrzymała monumentalne zadanie: „Zaradzić radykalnym ruchom Enragés, niedoborom żywności i zamieszkom, rewolcie w Wandei i Bretanii, niedawnym klęskom swoich armii i dezercję dowódcy”.Przede wszystkim Komitet Bezpieczeństwa Publicznego wprowadził politykę terroru, a gilotyna zaczęła spadać na rzekomych wrogów republiki w coraz większym tempie, rozpoczynając okres znany dziś jako panowanie terroru.Latem 1793 roku czołowi politycy we Francji odczuwali stan wyjątkowy między szeroko zakrojoną wojną domową a kontrrewolucją.Bertrand Barère wykrzyknął 5 września 1793 r. Na konwencji: „Uczyńmy terror na porządku dziennym!”Ten cytat był często interpretowany jako początek rzekomego „systemu terroru”, interpretacji, której historycy nie zachowują już dzisiaj.Do tego czasu od czerwca 1793 r. W całej Francji wydano 16 594 oficjalnych wyroków śmierci, z czego 2639 w samym Paryżu;a dodatkowe 10 000 zmarło w więzieniu bez procesu lub w obu tych okolicznościach.Twierdząc, że zginęło 20 000 osób, Terror uratował rewolucję.

Na granicy alpejskiej niewiele się zmieniło, a francuska inwazja na Piemont zakończyła się niepowodzeniem.Na granicy z Hiszpanią Francuzi pod dowództwem generała Dugommiera zebrali się ze swoich pozycji obronnych w Bayonne i Perpignan, wypierając Hiszpanów z Roussillon i najeżdżając Katalonię.Dugommier zginął w bitwie pod Czarną Górą w listopadzie.Na froncie północnym w kampanii we Flandrii Austriacy i Francuzi przygotowywali ofensywy w Belgii, przy czym Austriacy oblegali Landrecies i posuwali się w kierunku Mons i Maubeuge.Francuzi przygotowali ofensywę na wielu frontach, z dwiema armiami we Flandrii pod dowództwem Pichegru i Moreau oraz Jourdanem atakującym od granicy niemieckiej.Na froncie środkowego Renu w lipcu Armia Renu generała Michauda podjęła w lipcu dwie ofensywy w Wogezach, z których druga zakończyła się sukcesem, ale nie była kontynuowana, umożliwiając pruski kontratak we wrześniu.Poza tym w tym sektorze frontu przez cały rok panował spokój.Na morzu francuskiej Flocie Atlantyckiej udało się 1 czerwca powstrzymać brytyjską próbę interdyktu kluczowego konwoju zbożowego ze Stanów Zjednoczonych , choć kosztem jednej czwartej jej siły.Na Karaibach flota brytyjska wylądowała w lutym na Martynice, zajmując całą wyspę do 24 marca i utrzymując ją do pokoju w Amiens, aw kwietniu na Gwadelupie.Pod koniec roku armie francuskie odniosły zwycięstwa na wszystkich frontach, a pod koniec roku zaczęły nacierać na Holandię.

Bitwa pod Fleurus, która miała miejsce 26 czerwca 1794 r., Była starciem między armią Pierwszej Republiki Francuskiej pod dowództwem generała Jean-Baptiste Jourdana a armią koalicyjną (Wielka Brytania, Hanower, Republika Holenderska i Monarchia Habsburgów) dowodzoną przez księcia Josiasa pod Coburg, w najważniejszej bitwie kampanii Flandrii w Niderlandach podczas francuskich wojen o niepodległość.Obie strony miały siły na obszarze około 80 000 ludzi, ale Francuzi byli w stanie skoncentrować swoje wojska i pokonać Pierwszą Koalicję.Klęska aliantów doprowadziła do trwałej utraty Niderlandów Austriackich i zniszczenia Republiki Holenderskiej .Bitwa była punktem zwrotnym dla armii francuskiej, która dominowała przez resztę wojny pierwszej koalicji.Francuskie użycie balonu rozpoznawczego l'Entreprenant było pierwszym wojskowym użyciem samolotu, które wpłynęło na wynik bitwy.

Upadek Maksymiliana Robespierre'a odnosi się do serii wydarzeń, począwszy od przemówienia Maksymiliana Robespierre'a na Konwencji Narodowej 26 lipca 1794 r., poprzez jego aresztowanie następnego dnia i egzekucję 28 lipca 1794 r. Robespierre mówił o istnieniu wrogów wewnętrznych, spiskowców, i oszczercy w ramach Konwencji i Komitetów Zarządzających.Odmówił podania ich nazwisk, co zaalarmowało posłów, którzy obawiali się, że Robespierre przygotowuje kolejną czystkę w Konwencji.Następnego dnia to napięcie w Konwencji pozwoliło Jean-Lambertowi Tallienowi, jednemu ze spiskowców, o których Robespierre miał na myśli w swoim donosu, obrócić Konwencję przeciwko Robespierre'owi i zarządzić jego aresztowanie.Pod koniec następnego dnia Robespierre został stracony na Place de la Revolution, gdzie rok wcześniej stracono króla Ludwika XVI.Został stracony na gilotynie, podobnie jak inni.

Bitwa pod Czarną Górą między armią Pierwszej Republiki Francuskiej a sprzymierzonymi armiamiKrólestwa Hiszpanii i Królestwa Portugalii .Francuzi, dowodzeni przez Jacquesa François Dugommiera, pokonali aliantów, którymi dowodził Luis Firmín de Carvajal, Conde de la Unión.Francuskie zwycięstwo doprowadziło do zdobycia Figueres i Oblężenia Róż (Rosas), portu w Katalonii.

Rok rozpoczął się od sił francuskich w trakcie ataku na Republikę Holenderską w środku zimy.Holendrzy zebrali się na francuskie wezwanie i rozpoczęli rewolucję batawską.Wraz z upadkiem Holandii Prusy również zdecydowały się opuścić koalicję, podpisując 6 kwietnia pokój bazylejski, oddając zachodni brzeg Renu Francji.To uwolniło Prusy do zakończenia okupacji Polski .Armia francuska w Hiszpanii posuwała się naprzód, posuwając się naprzód w Katalonii, zajmując Bilbao i Vitorię i maszerując w kierunku Kastylii.Do 10 lipca również Hiszpania postanowiła zawrzeć pokój, uznając rząd rewolucyjny i oddając terytorium Santo Domingo, ale wracając do przedwojennych granic w Europie.To pozostawiło armiom w Pirenejach swobodę marszu na wschód i wzmocnienia armii w Alpach, a połączona armia zajęła Piemont.W międzyczasie brytyjska próba wzmocnienia rebeliantów w Wandei przez lądowanie wojsk w Quiberon nie powiodła się, a spisek mający na celu obalenie republikańskiego rządu od wewnątrz zakończył się, gdy garnizon Napoleona Bonaparte użył armaty do wystrzelenia kartaczy w atakujący tłum (co doprowadziło do powstania Informator).W północnych Włoszech zwycięstwo w bitwie pod Loano w listopadzie dało Francji dostęp do półwyspu włoskiego.

Po zajęciu Niderlandów w niespodziewanym zimowym ataku Francja ustanowiła Republikę Batawską jako państwo marionetkowe.Na początku 1795 roku interwencja Republiki Francuskiej doprowadziła do upadku dawnej Republiki Holenderskiej.Nowa Republika cieszyła się szerokim poparciem ludności holenderskiej i była wytworem prawdziwej rewolucji ludowej.Niemniej jednak najwyraźniej został założony przy zbrojnym wsparciu francuskich sił rewolucyjnych.Republika Batawska stała się państwem klienckim, pierwszą z „siostrzanych republik”, a później częścią Cesarstwa Francuskiego Napoleona.Na jej politykę duży wpływ wywarli Francuzi, którzy poparli co najmniej trzy zamachy stanu, aby doprowadzić do władzy różne frakcje polityczne, które Francja faworyzowała w różnych momentach własnego rozwoju politycznego.Niemniej jednak proces tworzenia pisemnej holenderskiej konstytucji był napędzany głównie wewnętrznymi czynnikami politycznymi, a nie wpływami francuskimi, dopóki Napoleon nie zmusił rządu holenderskiego do zaakceptowania jego brata, Ludwika Bonaparte, jako monarchy.

Jeszcze przed końcem 1794 roku król pruski wycofał się z czynnego udziału w wojnie i 5 kwietnia 1795 roku zawarł z Francją pokój bazylejski, uznający zajęcie przez Francję lewego brzegu Renu. Holenderski rząd kupił pokój, poddając holenderskie terytorium na południe od tej rzeki.W lipcu podpisano traktat pokojowy między Francją aHiszpanią .Wielki książę Toskanii został dopuszczony do ugody w lutym.W ten sposób koalicja popadła w ruinę, a właściwa Francja byłaby wolna od inwazji na wiele lat.Dzięki wielkiej przebiegłości dyplomatycznej traktaty umożliwiły Francji udobruchanie i podzielenie wrogów z Pierwszej Koalicji, jednego po drugim.Następnie rewolucyjna Francja stała się główną potęgą europejską.

Comte d'Artois wylądował na Île d'Yeu z 1000 emigrantów i 2000 żołnierzy brytyjskich.Wzmocnione tą siłą wojska rojalistów rozpoczęły marsz na Paryż na początku października 1795 roku. Liczba ta rosła w miarę zbliżania się do stolicy.Général Menou otrzymał dowództwo nad obroną stolicy, ale miał znaczną przewagę liczebną, mając tylko 5000 żołnierzy pod ręką, aby stawić opór 30-tysięcznej armii rojalistów.Młody generał Napoleon Bonaparte był świadomy zamieszania i mniej więcej w tym czasie przybył na konwencję, aby dowiedzieć się, co się dzieje.Bonaparte zgodził się, ale tylko pod warunkiem, że otrzyma całkowitą swobodę poruszania się.Bonaparte dowodził przez całe dwugodzinne starcie i przeżył bez szwanku, mimo że jego koń został postrzelony spod niego.Efekt kartofli i salw sił patriotów spowodował zachwianie ataku rojalistów.Bonaparte zarządził kontratak prowadzony przez eskadrę Chasseurów Murata.Klęska powstania rojalistów ugasiła zagrożenie dla Konwencji.Bonaparte stał się bohaterem narodowym i szybko awansował do stopnia generała dywizji.W ciągu pięciu miesięcy objął dowództwo armii francuskiej prowadzącej operacje we Włoszech.

Francuzi przygotowali wielki postęp na trzech frontach, z Jourdanem i Jeanem Victorem Marie Moreau nad Renem oraz nowo awansowanym Napoleonem Bonaparte we Włoszech.Trzy armie miały połączyć się w Tyrolu i maszerować na Wiedeń.W kampanii reńskiej w 1796 roku Jourdan i Moreau przekroczyli Ren i wkroczyli do Niemiec.Jourdan posunął się aż do Amberg pod koniec sierpnia, podczas gdy Moreau dotarł do Bawarii i skraju Tyrolu we wrześniu.Jednak Jourdan został pokonany przez arcyksięcia Karola, księcia cieszyńskiego i obie armie zostały zmuszone do odwrotu za Ren.Z drugiej strony Napoleon odniósł sukces w brawurowej inwazji na Włochy .W kampanii Montenotte rozdzielił armie Sardynii i Austrii, pokonując je po kolei, a następnie wymusił pokój na Sardynii.Następnie jego armia zdobyła Mediolan i rozpoczęła oblężenie Mantui.Kontynuując oblężenie, Bonaparte pokonał kolejne armie austriackie wysłane przeciwko niemu pod dowództwem Johanna Petera Beaulieu , Dagoberta Sigmunda von Wurmsera i Józsefa Alvincziego .

W kampanii reńskiej w 1796 r. (od czerwca 1796 do lutego 1797) dwie armie pierwszej koalicji pod ogólnym dowództwem arcyksięcia Karola wymanewrowały i pokonały dwie francuskie armie republikańskie.Była to ostatnia kampania wojny pierwszej koalicji, będącej częścią francuskich wojen o niepodległość.Francuska strategia wojskowa przeciwko Austrii wymagała trójstronnej inwazji, aby otoczyć Wiedeń, najlepiej zdobywając miasto i zmuszając Świętego Cesarza Rzymskiego do poddania się i zaakceptowania integralności terytorialnej rewolucji francuskiej.Francuzi zebrali Armię Sambry i Mozy dowodzoną przez Jean-Baptiste Jourdana przeciwko austriackiej armii Dolnego Renu na północy.Armia Renu i Mozeli, dowodzona przez Jeana Victora Marie Moreau, przeciwstawiła się austriackiej armii Górnego Renu na południu.Trzecia armia, Armia Włoch, dowodzona przez Napoleona Bonaparte, zbliżyła się do Wiednia przez północne Włochy.

Francuska wyprawa do Irlandii, znana po francusku jako Expédition d'Irlande („Wyprawa do Irlandii”), była nieudaną próbą Republiki Francuskiej udzielenia pomocy wyjętemu spod prawa Towarzystwu Zjednoczonych Irlandczyków, popularnej zbuntowanej irlandzkiej grupie republikańskiej, w ich planowanym bunt przeciwko rządom brytyjskim podczas francuskich wojen o niepodległość.Francuzi zamierzali wylądować w Irlandii dużymi siłami ekspedycyjnymi zimą 1796–1797, które miały połączyć się ze Zjednoczonymi Irlandczykami i wypędzić Brytyjczyków z Irlandii.Francuzi przewidywali, że będzie to poważny cios dla brytyjskiego morale, prestiżu i skuteczności militarnej, a także miał być prawdopodobnie pierwszym etapem ewentualnej inwazji na samą Wielką Brytanię.W tym celu Dyrektoriat zebrał pod koniec 1796 r. Siły około 15 000 żołnierzy w Brześciu pod dowództwem generała Lazare Hoche, w gotowości do wielkiego lądowania w zatoce Bantry w grudniu.Operację rozpoczęto podczas jednej z najbardziej burzliwych zim XVIII wieku, kiedy flota francuska nie była przygotowana na tak surowe warunki.Patrolujące brytyjskie fregaty obserwowały odlot floty i powiadomiły brytyjską flotę kanału La Manche, z której większość schroniła się w Spithead na zimę.W ciągu tygodnia flota rozpadła się, małe eskadry i pojedyncze statki wracały do ​​Brześcia przez burze, mgłę i brytyjskie patrole.W sumie Francuzi stracili 12 schwytanych lub rozbitych statków, a tysiące żołnierzy i marynarzy utonęło, a żaden człowiek nie dotarł do Irlandii, z wyjątkiem jeńców wojennych.

2 lutego Napoleon ostatecznie zdobył Mantuę , a Austriacy poddali 18 000 ludzi.Arcyksiążę Karol Austrii nie był w stanie powstrzymać Napoleona przed inwazją na Tyrol, a rząd austriacki wystąpił w kwietniu o pokój.W tym samym czasie nastąpiła nowa francuska inwazja na Niemcy pod dowództwem Moreau i Hoche.

Po podpisaniu traktatu z San Ildefonso w 1796 r., sprzymierzającego siły hiszpańskie i francuskie przeciwko Wielkiej Brytanii, brytyjska marynarka wojenna zablokowała Hiszpanię w 1797 r., Utrudniając komunikację z jej imperium hiszpańskim.Hiszpańskie wypowiedzenie wojny Wielkiej Brytanii i Portugalii w październiku 1796 roku sprawiło, że brytyjska pozycja na Morzu Śródziemnym stała się nie do utrzymania.Połączona flota francusko-hiszpańska złożona z 38 okrętów liniowych znacznie przewyższała liczebnie brytyjską flotę śródziemnomorską złożoną z piętnastu okrętów liniowych, zmuszając Brytyjczyków do ewakuacji ich pozycji najpierw na Korsyce, a następnie na Elbie.Było to wielkie i mile widziane zwycięstwo Królewskiej Marynarki Wojennej – piętnaście brytyjskich okrętów pokonało 27-osobową flotę hiszpańską, a okręty hiszpańskie miały większą liczbę dział i ludzi.Ale admirał Jervis wyszkolił wysoce zdyscyplinowane siły, które walczyły z niedoświadczoną hiszpańską flotą pod dowództwem Don José Córdoba.Hiszpanie walczyli zaciekle, ale bez kierunku.Po zdobyciu San José odkryto, że niektóre z jej pistoletów nadal miały tampiony w lufach.Zamieszanie wśród floty hiszpańskiej było tak wielkie, że nie byli w stanie użyć swoich dział, nie zadając większych szkód własnym statkom niż Brytyjczykom.Jervis wznowił blokadę floty hiszpańskiej w Kadyksie.Kontynuacja blokady przez większą część następnych trzech lat znacznie ograniczyła działania floty hiszpańskiej aż do pokoju w Amiens w 1802 r. Powstrzymanie hiszpańskiego zagrożenia i dalsze wzmocnienie jego dowództwa umożliwiło Jervisowi wysłanie eskadry pod Nelsonem z powrotem do Morza Śródziemnego w następnym roku.

Traktat z Campo Formio został podpisany 17 października 1797 r. przez Napoleona Bonaparte i hrabiego Filipa von Cobenzl jako przedstawicieli odpowiednio Republiki Francuskiej i monarchii austriackiej.Traktat nastąpił po zawieszeniu broni w Leoben (18 kwietnia 1797 r.), narzuconym Habsburgom przez zwycięską kampanię Napoleona we Włoszech.Zakończyło to wojnę Pierwszej Koalicji i pozostawiło Wielką Brytanię samotnie walczącą z rewolucyjną Francją .Kluczowe wnioski:Rewolucja francuska jest zabezpieczona przed zewnętrznymi zagrożeniami - francuskie zdobycze terytorialne: Austriacka Niderlandy (Belgia), terytoria na lewo od Renu, Sabaudia, Nicea, Haiti, Wyspy JońskiePoszerzenie francuskiej strefy wpływów: Republika Batawska w Holandii , republiki córki we Włoszech i Szwajcarii, dominacja morska na Morzu Śródziemnym -Hiszpania staje się sojusznikiem FrancjiTerytoria Republiki Weneckiej zostały podzielone między Austrię i Francję.Ponadto państwaKrólestwa Włoch formalnie przestały być winne wierność Świętemu Cesarzowi Rzymskiemu, ostatecznie kończąc formalne istnienie tego Królestwa (Królestwa Włoch), które jako osobista własność cesarza istniało de iure ale de facto nie od co najmniej XIV wieku.