Benjamin Franklin

Franklin urodził się 17 stycznia 1706 roku na Milk Street w Bostonie w stanie Massachusetts i został ochrzczony w Old South Meeting House.Jako dziecko dorastające nad rzeką Charles Franklin wspominał, że był „ogólnie liderem wśród chłopców”.

W wieku 12 lat Franklin został uczniem swojego brata Jamesa, drukarza, który nauczył go zawodu drukarza.Pirat Czarnobrody zostaje schwytany;Franklin pisze z tej okazji balladę.

Kiedy Benjamin miał 15 lat, James założył The New-England Courant, jedną z pierwszych amerykańskich gazet.Kiedy odmówiono mu możliwości napisania listu do gazety w celu publikacji, Franklin przyjął pseudonim „Silence Dogood”, wdowa w średnim wieku.Listy pani Dogood zostały opublikowane i stały się tematem rozmów w mieście.Ani James, ani czytelnicy Couranta nie byli świadomi podstępu, a James był niezadowolony z Benjamina, gdy odkrył, że popularnym korespondentem był jego młodszy brat.Franklin był orędownikiem wolności słowa od najmłodszych lat.Kiedy w 1722 roku jego brat został skazany na trzy tygodnie więzienia za publikowanie materiałów niepochlebnych gubernatorowi, młody Franklin przejął gazetę i kazał pani Dogood (cytując Listy Cato) ogłosić: „Bez wolności myśli nie może istnieć coś takiego jak mądrość i nie ma czegoś takiego jak wolność publiczna bez wolności słowa”.Franklin porzucił praktykę bez pozwolenia brata i tym samym stał się zbiegiem.

W wieku 17 lat Franklin uciekł do Filadelfii, szukając nowego początku w nowym mieście.Kiedy tu przybył, pracował w kilku drukarniach w całym mieście, ale bezpośrednie perspektywy go nie zadowalały.Po kilku miesiącach pracy w drukarni gubernator Pensylwanii Sir William Keith namówił go do wyjazdu do Londynu, rzekomo w celu zdobycia sprzętu niezbędnego do założenia kolejnej gazety w Filadelfii.

W wieku 17 lat Franklin oświadczył się 15-letniej Deborah Read, kiedy mieszkał w domu Read.W tym czasie matka Deborah obawiała się, czy pozwoli swojej młodej córce poślubić Franklina, który był w drodze do Londynu na prośbę gubernatora Keitha, a także z powodu jego niestabilności finansowej.Niedawno zmarł jej własny mąż i odrzuciła prośbę Franklina o poślubienie jej córki.

Akredytywy Keitha dla niego nigdy się nie zmaterializowały, a Franklin utknął w Londynie.Franklin pozostał w Londynie, gdzie pracował dla Samuela Palmera jako zecer w drukarni w obecnym kościele św. Bartłomieja Wielkiego w dzielnicy Smithfield w Londynie.Kiedy Franklin był w Londynie, Deborah poślubiła mężczyznę o imieniu John Rodgers.Okazało się to żałosną decyzją.Rodgers wkrótce uniknął długów i ścigania, uciekając na Barbados z jej posagiem, pozostawiając ją w tyle.Los Rodgersa był nieznany, a ze względu na przepisy dotyczące bigamii Deborah nie mogła ponownie wyjść za mąż.

W 1727 roku, w wieku 21 lat, Franklin założył Junto, grupę „podobnie myślących, aspirujących rzemieślników i kupców, którzy mieli nadzieję na poprawę siebie, jednocześnie ulepszając swoją społeczność”.Junto była grupą dyskusyjną zajmującą się bieżącymi sprawami;później dał początek wielu organizacjom w Filadelfii.Junto było wzorowane na angielskich kawiarniach , które Franklin dobrze znał i które stały się centrum rozprzestrzeniania idei oświecenia w Wielkiej Brytanii.Czytanie było wielką rozrywką Junto, ale książki były rzadkie i drogie.Franklin wpadł na pomysł biblioteki subskrypcyjnej, która łączyłaby fundusze członków na zakup książek do czytania dla wszystkich.Tak narodziła się firma biblioteczna w Filadelfii: jej statut został przez niego skomponowany w 1731 r. W 1732 r. zatrudnił pierwszego amerykańskiego bibliotekarza, Louisa Timothee.The Library Company jest teraz wielką biblioteką naukową i badawczą.

Po śmierci Denhama Franklin powrócił do swojego dawnego handlu.W 1728 r. założył drukarnię we współpracy z Hugh Meredithem;w następnym roku został wydawcą gazety The Pennsylvania Gazette.The Gazette dała Franklinowi forum do agitacji na temat różnych lokalnych reform i inicjatyw poprzez drukowane eseje i obserwacje.Z biegiem czasu jego komentarze i umiejętne kultywowanie pozytywnego wizerunku pracowitego i intelektualnego młodego człowieka przyniosły mu wielki szacunek społeczny.Ale nawet po zdobyciu sławy jako naukowiec i mąż stanu zwykle podpisywał swoje listy bezpretensjonalnym „B.Franklin, drukarz.

Franklin został inicjowany w miejscowej loży masońskiej.Został wielkim mistrzem w 1734 roku, co wskazuje na jego szybki wzrost znaczenia w Pensylwanii.W tym samym roku zredagował i opublikował pierwszą książkę masońską w obu Amerykach, przedruk Konstytucji masonów Jamesa Andersona.Był sekretarzem St. John's Lodge w Filadelfii od 1735 do 1738. Franklin pozostał masonem do końca życia.

Franklin zawarł wspólne małżeństwo z Deborah Read 1 września 1730 r. Przyjęli jego niedawno uznanego nieślubnego syna i wychowali go w swoim domu.Mieli dwoje dzieci razem.Ich syn, Francis Folger Franklin, urodził się w październiku 1732 r. I zmarł na ospę w 1736 r. Ich córka Sarah „Sally” Franklin urodziła się w 1743 r. I ostatecznie poślubiła Richarda Bache'a.

W 1733 roku Franklin zaczął publikować znany Poor Richard's Almanack (z treścią zarówno oryginalną, jak i pożyczoną) pod pseudonimem Richard Saunders, na którym opiera się większość jego popularnej reputacji.Często pisał pod pseudonimami.Opracował odrębny, charakterystyczny styl, który był prosty, pragmatyczny i miał przebiegły, miękki, ale autoironiczny ton ze zdaniami deklaratywnymi.Chociaż nie było tajemnicą, że był autorem, jego postać Richarda Saundersa wielokrotnie temu zaprzeczała.„Przysłowia biednego Richarda”, przysłowia z tego almanachu, takie jak „Oszczędzony grosz to dwa pensy drogie” (często błędnie cytowane jako „Grosz zaoszczędzony to grosz zarobiony”) oraz „Ryby i goście śmierdzą w ciągu trzech dni”, pozostają powszechnymi cytatami w współczesny świat.Mądrość w społeczeństwie ludowym oznaczała umiejętność podania trafnego powiedzenia na każdą okazję, a jego czytelnicy byli dobrze przygotowani.Sprzedawał około dziesięciu tysięcy egzemplarzy rocznie – stało się to instytucją.W 1741 roku Franklin zaczął wydawać The General Magazine i Historical Chronicle dla wszystkich brytyjskich plantacji w Ameryce.Użył herbu księcia Walii jako ilustracji na okładce.

Piec Franklin to kominek wyłożony metalem, nazwany na cześć Benjamina Franklina, który go wynalazł w 1742 roku. Posiadał on wydrążoną przegrodę z tyłu (aby przenosić więcej ciepła z ognia do powietrza w pomieszczeniu) i opierał się na „odwróconym syfonie”, aby przeciągnij gorące opary ognia wokół przegrody.Miał wytwarzać więcej ciepła i mniej dymu niż zwykły otwarty kominek, ale osiągnął niewielką sprzedaż, dopóki nie został ulepszony przez Davida Rittenhouse'a.Znany jest również jako „piec obiegowy” lub „kominek Pensylwanii”.

Franklin opublikował propozycję eksperymentu mającego udowodnić, że błyskawica to elektryczność, poprzez puszczanie latawca podczas burzy.10 maja 1752 roku Thomas-François Dalibard z Francji przeprowadził eksperyment Franklina, używając żelaznego pręta o wysokości 40 stóp (12 m) zamiast latawca i wydobył iskry elektryczne z chmury.Prawdopodobnie 15 czerwca 1752 roku Franklin przeprowadził w Filadelfii swój dobrze znany eksperyment z latawcem, z powodzeniem wydobywając iskry z chmury.Opisał eksperyment w swojej gazecie The Pennsylvania Gazette z 19 października 1752 r., Nie wspominając, że sam go przeprowadził.Relacja ta została odczytana Towarzystwu Królewskiemu 21 grudnia i jako taka wydrukowana w Philosophical Transactions.Joseph Priestley opublikował relację z dodatkowymi szczegółami w swojej Historii i obecnym stanie elektryczności z 1767 roku.Franklin uważał, aby stać na izolatorze, utrzymując suchość pod dachem, aby uniknąć niebezpieczeństwa porażenia prądem.Inni, jak Georg Wilhelm Richmann w Rosji, rzeczywiście zostali porażeni prądem podczas przeprowadzania eksperymentów z piorunami w ciągu miesięcy bezpośrednio po jego eksperymencie.Eksperymenty elektryczne Franklina doprowadziły do ​​wynalezienia piorunochronu.Powiedział, że przewodniki z ostrym, a nie gładkim czubkiem mogą rozładowywać się cicho i na znacznie większą odległość.Przypuszczał, że może to pomóc w ochronie budynków przed piorunami poprzez przymocowanie „pionowych prętów żelaznych, ostrych jak igła i pozłacanych, aby zapobiec rdzewieniu, a od podstawy tych prętów drut w dół na zewnątrz budynku do ziemi; .. Czyż te spiczaste Pręty nie wyciągnęłyby po cichu Ognia Elektrycznego z Chmury, zanim ten zbliżyłby się na tyle blisko, by uderzyć, iw ten sposób zabezpieczyłyby nas przed tym najbardziej nagłym i strasznym Zło!Po serii eksperymentów na własnym domu Franklina, piorunochrony zostały zainstalowane w Akademii Filadelfijskiej (później University of Pennsylvania) i Pennsylvania State House (później Independence Hall) w 1752 roku.

Franklin i wydawca William Hunter zostali mianowani zastępcami poczmistrzów generalnych brytyjskiej Ameryki Północnej, jako pierwsi na tym stanowisku.(Wspólne nominacje były wówczas standardem z powodów politycznych). Był odpowiedzialny za kolonie brytyjskie od północnej i wschodniej Pensylwanii po wyspę Nowa Fundlandia.Urząd pocztowy dla poczty lokalnej i wychodzącej został założony 23 kwietnia 1754 r. W Halifax w Nowej Szkocji przez miejscowego sprzedawcę artykułów papierniczych Benjamina Leigh, ale usługi były nieregularne.Franklin otworzył pierwszy urząd pocztowy, który oferował regularne, comiesięczne przesyłki pocztowe w Halifax 9 grudnia 1755 r. W międzyczasie Hunter został administratorem pocztowym w Williamsburgu w Wirginii i nadzorował obszary na południe od Annapolis w stanie Maryland.Franklin zreorganizował system księgowy usługi i poprawił szybkość dostaw między Filadelfią, Nowym Jorkiem i Bostonem.Do 1761 r. Efektywność przyniosła pierwsze zyski poczcie kolonialnej.

W momencie powstania Ameryki w Stanach Zjednoczonych żyło około pół miliona niewolników, głównie w pięciu najbardziej wysuniętych na południe stanach, gdzie stanowili 40% populacji.Wielu czołowych amerykańskich założycieli – przede wszystkim Thomas Jefferson, George Washington i James Madison – posiadało niewolników, ale wielu innych nie.Benjamin Franklin uważał, że niewolnictwo jest „okrutnym poniżeniem natury ludzkiej” i „źródłem poważnego zła”.On i Benjamin Rush założyli w 1774 roku Pennsylvania Society for Promotion the Abolion of Slavery. W 1790 roku kwakrzy z Nowego Jorku i Pensylwanii przedstawili Kongresowi petycję o zniesienie niewolnictwa.Ich argument przeciwko niewolnictwu poparło Towarzystwo Abolicjonistów Pensylwanii.W późniejszych latach, kiedy Kongres był zmuszony zająć się kwestią niewolnictwa, Franklin napisał kilka esejów, w których podkreślał znaczenie zniesienia niewolnictwa i integracji Afroamerykanów ze społeczeństwem amerykańskim.Pisma te obejmowały:Przemówienie do publiczności (1789)Plan poprawy stanu wolnych Murzynów (1789)Sidi Mehemet Ibrahim o handlu niewolnikami (1790)

Zanim Franklin przybył do Filadelfii 5 maja 1775 r., po swojej drugiej misji w Wielkiej Brytanii, rozpoczęła się rewolucja amerykańska — wybuchły potyczki między kolonialistami a Brytyjczykami pod Lexington i Concord .Milicja Nowej Anglii zmusiła główną armię brytyjską do pozostania w Bostonie.Zgromadzenie Pensylwanii jednogłośnie wybrało Franklina na swojego delegata na Drugi Kongres Kontynentalny.W czerwcu 1776 został mianowany członkiem Komitetu Pięciu, który opracował Deklarację Niepodległości.Chociaż był tymczasowo niepełnosprawny z powodu dny moczanowej i nie mógł uczestniczyć w większości posiedzeń komisji, dokonał kilku „małych, ale ważnych” zmian w projekcie przesłanym mu przez Thomasa Jeffersona.Cytuje się, że podczas podpisywania odpowiedział na komentarz Johna Hancocka, że ​​​​wszyscy muszą trzymać się razem: „Tak, rzeczywiście musimy wszyscy trzymać się razem, albo z całą pewnością wszyscy powiesimy osobno”.

W grudniu 1776 Franklin został wysłany do Francji jako komisarz w Stanach Zjednoczonych .Zabrał ze sobą jako sekretarza swojego 16-letniego wnuka, Williama Temple Franklina.Mieszkali w domu na paryskich przedmieściach Passy, ​​podarowanym przez Jacquesa-Donatiena Le Ray de Chaumonta, który wspierał Stany Zjednoczone.Franklin pozostał we Francji do 1785 r. Prowadził sprawy swojego kraju wobec narodu francuskiego z wielkim sukcesem, co obejmowało zapewnienie krytycznego sojuszu wojskowego w 1778 r. I podpisanie traktatu paryskiego z 1783 r.

Sojusz francusko-amerykański był sojuszem z 1778 r. między Królestwem Francji a Stanami Zjednoczonymi podczas wojny o niepodległość Stanów Zjednoczonych.Sformalizowany w traktacie sojuszniczym z 1778 r., był paktem wojskowym, w ramach którego Francuzi dostarczyli Amerykanom wiele dostaw.Holandia iHiszpania dołączyły później jako sojusznicy Francji;Wielka Brytania nie miała europejskich sojuszników.Sojusz francuski był możliwy, gdy Amerykanie schwytali brytyjską armię inwazyjną pod Saratogą w październiku 1777 r., Demonstrując żywotność sprawy amerykańskiej.

Traktat Paryski , podpisany wParyżu przez przedstawicieli króla Wielkiej Brytanii Jerzego III i przedstawicieli Stanów Zjednoczonych Ameryki 3 września 1783 r., oficjalnie zakończył wojnę o niepodległość Stanów Zjednoczonych i ogólny stan konfliktu między dwoma krajami.Traktat wyznaczył granice między Imperium Brytyjskim w Ameryce Północnej a Stanami Zjednoczonymi Ameryki na liniach „niezwykle hojnych” dla tych ostatnich.Szczegóły obejmowały prawa do połowów oraz przywrócenie mienia i jeńców wojennych.Ten traktat i oddzielne traktaty pokojowe między Wielką Brytanią a narodami, które poparły sprawę amerykańską - Francją, Hiszpanią i Republiką Holenderską - są wspólnie znane jako Pokój Paryski.W mocy pozostaje tylko artykuł 1 traktatu, który uznaje istnienie Stanów Zjednoczonych jako wolnego, suwerennego i niepodległego państwa.

Kiedy wrócił do domu w 1785 roku, Franklin zajmował drugie miejsce po George'u Washingtonie jako orędownik amerykańskiej niepodległości.Wrócił z Francji z niewyjaśnionym brakiem 100 000 funtów w funduszach Kongresu.W odpowiedzi na pytanie członka Kongresu na ten temat, Franklin, cytując Biblię, zażartował: „Nie zakładaj kagańca wołowi, który młóci ziarno swego pana”.Brakujące fundusze nigdy więcej nie zostały wymienione w Kongresie.Le Ray uhonorował go zamówionym portretem namalowanym przez Josepha Duplessisa, który obecnie wisi w National Portrait Gallery w Smithsonian Institution w Waszyngtonie. Po powrocie Franklin został abolicjonistą i uwolnił swoich dwóch niewolników.W końcu został prezesem Pennsylvania Abolition Society.

Podpisanie Konstytucji Stanów Zjednoczonych nastąpiło 17 września 1787 roku w Independence Hall w Filadelfii w Pensylwanii, kiedy 39 delegatów na Konwencję Konstytucyjną, reprezentujących 12 stanów (wszystkie z wyjątkiem Rhode Island, które odmówiło wysłania delegatów), zatwierdziło Konstytucję stworzoną podczas czteromiesięcznego zjazdu.Język końcowego poparcia, wymyślony przez Gouverneur Morris i przedstawiony na konwencji przez Benjamina Franklina, został celowo uczyniony niejednoznacznym w nadziei na zdobycie głosów sprzeciwiających się delegatów.Jonathan Dayton, lat 26, był najmłodszym, który podpisał konstytucję, a Benjamin Franklin, lat 81, był najstarszym.

Franklin cierpiał na otyłość w średnim wieku i późniejszych latach, co skutkowało wieloma problemami zdrowotnymi, zwłaszcza dną moczanową, która pogarszała się wraz z wiekiem.Benjamin Franklin zmarł w wyniku ataku zapalenia opłucnej w swoim domu w Filadelfii 17 kwietnia 1790 r. W chwili śmierci miał 84 lata.Jego ostatnie słowa brzmiały podobno: „umierający człowiek nie może zrobić nic łatwego” do swojej córki po tym, jak zasugerowała, aby zmienił pozycję w łóżku i położył się na boku, aby mógł łatwiej oddychać.W jego pogrzebie wzięło udział około 20 000 osób.Został pochowany w Christ Church Burial Ground w Filadelfii.Na wieść o jego śmierci Zgromadzenie Konstytucyjne w rewolucyjnej Francji weszło w stan żałoby na okres trzech dni, a nabożeństwa ku czci Franklina odprawiono w całym kraju.