Tweede slag om İnönü

Na de Eerste Slag om İnönü, waar Miralay (kolonel) İsmet Bey vocht tegen een Grieks detachement uit het bezette Bursa, bereidden de Grieken zich voor op een nieuwe aanval gericht op de steden Eskisehir en Afyonkarahisar met hun onderling verbonden spoorlijnen.Ptolemaios Sarigiannis, stafofficier in het leger van Klein-Azië, maakte het offensiefplan.De Grieken waren vastbesloten om de tegenslag die ze in januari hadden geleden goed te maken en bereidden een veel grotere strijdmacht voor, die in de minderheid was dan de troepen van Mirliva İsmet (nu een Pasja).De Grieken hadden hun troepen gegroepeerd in Bursa, Uşak, İzmit en Gebze.Tegen hen hadden de Turken hun troepen gegroepeerd ten noordwesten van Eskişehir, ten oosten van Dumlupınar en Kocaeli.De strijd begon met een Griekse aanval op de posities van de troepen van İsmet op 23 maart 1921. Het kostte hen vier dagen om İnönü te bereiken vanwege het vertragen van de actie van het Turkse front.De beter uitgeruste Grieken drongen de Turken terug en namen op de 27e de dominante heuvel genaamd Metristepe in.Een nachtelijke tegenaanval door de Turken slaagde er niet in het te heroveren.Ondertussen, op 24 maart, nam het Griekse I Legerkorps Kara Hisâr-ı Sâhib (het huidige Afyonkarahisar) in nadat het Dumlupınar-posities had ingenomen.Op 31 maart viel İsmet opnieuw aan nadat hij versterkingen had ontvangen, en heroverde Metristepe.In een vervolggevecht in april heroverde Refet Pasha de stad Kara Hisâr.Het Griekse III Legerkorps trok zich terug.Deze slag betekende een keerpunt in de oorlog.Dit was de eerste keer dat het nieuw gevormde Turkse staande leger tegenover hun vijand stond en bewees dat het een serieuze en goed geleide strijdmacht was, niet alleen een verzameling rebellen.Dit was een broodnodig succes voor Mustafa Kemal Pasha, aangezien zijn tegenstanders in Ankara zijn vertraging en mislukking in twijfel trokken bij het tegengaan van de snelle Griekse opmars in Anatolië.Deze strijd dwong de geallieerde hoofdsteden om kennis te nemen van de regering van Ankara en uiteindelijk stuurden ze binnen dezelfde maand hun vertegenwoordigers daarheen voor besprekingen.Frankrijk en Italië veranderden van standpunt en steunden in korte tijd de regering van Ankara.